Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Η aλλaγμένη γνώση...

Κι αν ακόμα ήξερα τι θα επακολουθούσε;
Δεν ξέρω αν τα ίδια βήματα θα έκανα στη διαδρομή μου,
αν ήξερα, θα ήταν ένα αλλιώτικο μάθημα που θα έπρεπε να πάρω
και δεν νομίζω να έκανα τις ίδιες επιλογές...

Καμιά φορά εύχομαι να ήξερα...
Μα και αν ήξερα, και έφτανα σε ετούτο το σημείο,
πιο έντονο και πιο βαθύ θα ήταν το μάθημά μου,
για να θυμάμαι άλλη φορά τη γνώση που έχω ήδη.

Ίσως είναι καλύτερα που δεν ξέρω,
θα με έπιανε καημός να σκονταύτω ενώ ξέρω.
Τώρα όμως, θέλω να ξεγράψω ότι έμαθα,
ότι με έμαθαν, ότι γνώρισα, και ότι ξέρω.

Εύχομαι να μάθω χωρίς να πάθω
γιατί πια μπορώ να πω πως ξέρω να το εκτιμώ.
Να αγαπάω και να αγαπιέμαι!
Ελεύθερη από κάθε τι πικρό και ανεκπλήρωτο.

Είναι θείο δώρο να μπορώ να ταξιδεύω στης αγκαλιάς σου τα όνειρα...
Ευχαριστώ για αυτό που ζω.
Εύχομαι να μάθουμε χωρίς να πάθουμε...
Το ομολογώ, Σ'αγαπώ!


Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Φτερωτά μακροβούτια!

Υπάρχει ένα κενό. Ένα κενό που ξεκινάει από το νου και οι απολήξεις του φτάνουν ως το κέντρο του θώρακα.
Σκέψεις που πηγαινοέρχονται στη βροχή και αφήνουν πατημασιές λάσπης στο καθαρό χαλί μου. Δημιουργούν ένα αχανές ρεύμα σύγχυσης που δυσκολεύομαι να διαχειριστώ, και απλά το αφήνω να αλωνίζει ανεξέλεγκτα. Μία ακαταστασία σε συσκευασία ενθουσιασμού και ανυπομονησίας. Η κορδέλα είναι πουά. Πάντα μου άρεσαν αυτά τα χαρούμενα χρώματα, με λευκές βούλες σε κορδέλες ή και κούπες του καφέ. Βέβαια τώρα ο καιρός υποστηρίζει άνετα ζεστή σοκολάτα και σκυλίσιες αγκαλιές. Ο χρόνος πάλι δεν το υποστηρίζει. Τι τον έπιασε και τρέχει έτσι ξαφνικά? Από τη μία μου αρέσει, γιατί όσο πιο πολύ τρέχει, τόσο πιο παρελθόν γίνονται όλα όσα είχαν υπάρξει. Από την άλλη... Από την άλλη δεν προλαβαίνω να γευτώ αυτή τη ζεστή σοκολάτα παρέα με το σκύλο μου. Οι σταγόνες χτυπούν το τζάμι στο παράθυρό μου, σαν να μου λένε κοίταξέ μας, χορεύουμε για σένα...
Κι όμως, το κενό. Αυτό το κενό υπενθυμίζει πως δεν θα έπρεπε να υφίσταται. Σκεπάζεται προσωρινά με κάποιες ρομαντικές σκέψεις, και οι απολήξεις μοιάζουν πιθανό να μετριάζονται κατά πολύ. Μα το κενό συνεχίζει να υπάρχει. Το γυροφέρνω στο δωμάτιο, αλλάζοντας θέση στα έπιπλα. Κάτι μου μπλοκάρει την κατανόηση της κατάστασης, και έτσι ανακαινίζω τη σειρά τους.
Όχι, το κενό δεν δημιουργήθηκε από κάποιον έρωτα. Άλλωστε όλοι ολόκληρα είμαστε που προσπαθούμε να βρούμε συνοδοιπόρο στο χάρτη της εξέλιξης. Το κενό πηγάζει από μένα. Αφήνω τα χέρια μου να γλιστρήσουν στην αντανάκλαση του καθρέφτη μου... Διαλογίζομαι με τον εαυτό μου. Τι θες; Διάλεξε τι θες και κάνε το, λέω με τα μάτια. Έχεις ακρωτηριάσει την ύπαρξή σου για ακόμα μία φορά: Σκέφτεσαι υπερβολικά, δρας ελάχιστα. Βήχω για λίγο.
Αφήνω το χρόνο να πρωταγωνιστήσει στη δική μου ζωή. Υπνωτίζομαι από το πόσο όμορφα τα καταφέρνει. Όχι για πολύ. Φτερωτά μακροβούτια μες τη ψυχή μου αποδεικνύουν πως μόνο όταν καβαλικεύω τη ζωή νιώθω γεμάτη. Ναι, η ζωή είναι ένα ζωηρό άλογο.



Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Απλά...

Θλίψη λες και η βροχή έμπαινε μες στο σπίτι. Το άρωμά του έχει χαθεί πια απ'τη ζακέτα του. Εκείνος έσβησε από την καθημερινότητά μου, σαν μία φωτογραφία στο κινητό που απλά πατάς διαγραφή και δεν επανακτάται. Και ας μου κόβεται η ανάσα κάθε φορά που στο ραδιόφωνο παίζει το τραγούδι του. Εκείνο που είχα βάλει για δικό του ήχο κλήσης στο κινητό.
Τα πράγματα του καθενός επέστρεψαν στο κάτοχό τους και εγώ αλλαγμένη, από τότε που γνωριστήκαμε μέχρι σήμερα, έχω συνδέσει ασχολίες μου με τη μορφή του.
Μου στοιχειώνει τη σκέψη σαν πιπέρι στο φαγητό, που λίγο παραπάνω και σ'έκαψε. Μας κόπηκε η όρεξη... Μας κόπηκε και ο έρωτας. Έσπασε ο έρωτας. Έσπασε και δεν νοιάστηκε κανένας...
Ούτε και εγώ. Γιατί ίσως ξεχάσω... Και όταν συμβεί αυτό, απλά, δεν θα με νοιάζουν τα λόγια που ειπώθηκαν, τα όνειρα που σχεδιάστηκαν, τα αγγίγματα που ενώθηκαν, τα βράδια που αναφώνησαν, τα χαμόγελα που χορεύτηκαν, τους εγωισμούς που τσακώθηκαν, τις ζήλιες που κυρίευσαν, τις αμφιβολίες που κυριάρχησαν, τις ανασφάλειες που μας σκότωσαν. Όλα αυτά θα ξεχαστούν, απλά.
Ρομαντικός, τρυφερός και ερωτευμένος... Eκείνο το βράδυ στη παραλία, με το τριαντάφυλλο, τις φράουλες, τη σαμπάνια... Τι και αν δεν είχαμε φράουλες εγώ τις γεύτηκα κάτω από τα αστέρια με περίσσια όρεξη και λαχτάρα. Τον λάτρεψα για μια οφθαλμαπάτη που μ'έκανε απλά να πιστέψω. Και για ακόμα μία φορά με τα εργαλεία που μου δόθηκαν είπα να εξιδανικεύσω το ταίρι μου και ας ήταν να εθελοτυφλώ για λίγο.
Τόσο απλά.


Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Con - fus - ion

Μπλεχτήκανε οι σκέψεις μας, οι αισθήσεις μας, οι μέρες μας...
Μέσα σ'αυτό, μέσα απ'αυτό γεννήθηκαν συναισθήματα... Δημιουργήθηκαν αγωνίες!
Και αυτές οι αγωνίες μ'έκαναν να θέλω να είμαι πιο "προσεκτική", πιο "καλή", πιο "όπως νομίζω πως θα του άρεσε περισσότερο".
Ποιος άλλωστε δεν τα κάνει αυτά; Ποιος, μικρός - μεγάλος, έμπειρος - άπειρος, άπαξ και τυφλωθεί με το μαντήλι του έρωτα, δεν αναζητά κάτι ακόμα να εκδηλώσει;
Το μυαλό μου έμοιαζε με ουρανό, που ανεξαρτήτως καιρού, αστραποβρόνταγε από σκέψεις που τρέχουν η μία μετά την άλλη. Κι όμως σε αυτή την αστραποβροχή, η λάμψη της δικής του σκέψης, έμοιαζε με ήλιος που γλυκαίνει τόσο τρυφερά. Και αν γαλήνη φέρνει η σκέψη του στο νου μου, τότε η αγκαλιά του έμοιαζε πυροτέχνημα φροντίδας. Αχ, και πως μου άρεσε να του χαϊδεύω το μέτωπο, και να κλείνει τα μάτια με αυτό το μαγευτικό μορφασμό "το απολαμβάνω", σαν γατί.
Ναι, ναι... Εγώ που άλλοτε πάλευα να μην ξανά αντικρίσω το νησί του έρωτα, να μην βαδίσω στις ακτές του... Βάδισα.
Και τώρα πάλι βρίσκομαι σ'έναν ακόμα ωκεανό. Δεν υπάρχει πια το νησί του έρωτα. Τουλάχιστον όχι το δικό μας, απλά όλα γράφτηκαν ενώ εξακολουθούσαν να είναι μπλεγμένες οι ζωές μας.



Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Αλλαγές vs Επιλογές

Όσο με φοβίζουν οι αλλαγές, άλλο τόσο με συναρπάζουν. Μία αλλαγή σημαίνει πως κατευθύνεσαι προς μία άγνωστη κατεύθυνση. Πιθανόν να είναι καλύτερη, αλλά ίσως και όχι. Κάποιος κάποτε μου είπε: "τα πράγματα που σε φοβίζουν έχουν μία πιο ευχάριστη όψη αν ξέρεις πως να τα χρησιμοποιήσεις". Έτσι ο άλλοτε φόβος μου, πλέον γίνεται περιέργεια, αφού τίποτα δεν μένει ποτέ το ίδιο.
Ξέρω πως καμιά φορά γίνομαι ξεροκέφαλο γατί, που δεν θέλει  να κάνει μπάνιο. Μα συνήθως όταν το καλοσκέφτομαι και φωλιάζουν για λίγο οι σκέψεις στο μυαλό μου, δοκιμάζω μόνη μου να βραχώ.
Υπάρχουν στιγμές στη καθημερινότητά μου που με δυσκολεύουν αρκετά. Μα εκεί είναι που συνειδητοποιώ πως απλά χρησιμοποιώ λάθος τη κατάσταση. Το να κατανέμω συνειδητά ή ασυνείδητα λάθος το χρόνο ή τις προτεραιότητές μου αποτελεί ξεκάθαρα επιλογή μου, που μπορεί να αλλάξει. Σκέφτομαι λοιπόν πως "όταν αγαπάς τις επιλογές σου, αγαπάς τη ζωή σου"!



Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Got me by surprise.!

Ο Αύγουστος για μένα ήταν ένας μήνας αναμονής. Ένας μήνας αδράνειας αλλά και ετοιμότητας συγχρόνως. Ωστόσω μέσα στο Σεπτέμβρη μπήκα σε διαδικασια δράσης και κινητοποίησης. Είχα αρνηθεί να παίξω στο παιχνίδι του έρωτα, προσπαθόντας να κερδίσω έδαφος σε άλλες αρένες της ζωής. Ένα τραγούδι όμως ηχεί μέσα μου αποδικνύοντας, πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει... ξάφνου έπεσε ένα ραβασάκι στα χέρια μου, εκεί που καθάριζα το βομβαρδισμένο από χαρτιά γραφείο μου, το οποίο έλεγε: "θυμήσου τι τραγούδι ψυθηρίζει το μυαλό σου, και αμέσως θα καταλάβεις σε ποιό μονοπάτι είσαι". Η αλήθεια να λέγεται. Τα τραγούδια που υποσινειδητα κρατάμε σε playlist στο μυαλό μας και όλο παίζουν σε επανάλληψη, είναι αυτά που εκφράζουν καλύτερα από κάθε τι άλλο τη κατάσταση που ζούμε εκείνη τη στιγμή. Τουλάχιστον σε εμένα, αυτό ισχύει. (όπως επίσης μπορείς να αλλάξεις τη διάθεσή σου από τη μουσική που ακούς) Και αναρρωτιέμαι πως από την άρνηση μεταφέρεσαι στην αποδοχή έτσι απλά.(;) Πως οι πρωτεραιότητες ανακατατάσσονται με τόση ευκολία και αναδιοργανώνουν τη διάταξη του μυαλού και της καθημερινότητας; Αλλάζοντας την οπτική γωνια των πραγμάτων και ρίχνοντας ένα ανοιξιάτικο χαμόγελο στα γεγονότα, που είναι σίγουρα ταιριαστο με τον καιρό αλλά όχι με το φθινόπωρο,έτσι απλά διαπιστώνω... Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο!
Ο δικός μου, είσαι εσύ! (Π.Ρ.Κ.)



Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Denial

Τον κοίταξα κατάματα. Μέσα από τα μάτια του προσπάθησα να δω τι κρύβει στο μυαλό του... Τι νιώθει στη καρδιά του. Και ακόμα και αν δεν κατάλαβα, δεν μ' ένοιαξε και τόσο. Άλλωστε έχω διαλέξει μονοπάτι. Είμαι εκεί που οι ταμπέλες δείχνουν "no love for me, thank you very much" ή "feel no love, or else run". Αρνούμαι να ερωτευτώ. Δεν το αντέχει ο οργανισμός μου. Αυτή η ζαλάδα που περιμένεις το καλημέρα εκείνου. σε ένα μπερδεμένο sms ανάμεσα στις επαγγελματικές αναπάντητες, ή αυτή η ζαχαρώδης χαρά που σε πιάνει όταν σου λέει να βγείτε, και παρόλο που δεν έχεις κενό στο πρόγραμμά σου, στραμπουλίζεις τις ασχολίες σου για να δημιουργήσεις καμιά ωρίτσα για "εσάς". Όχι, η ζωή μου δεν ανέχεται έρωτες αυτή τη στιγμή. 
Να μου συμβεί τίποτα αξιόλογο δηλαδή και να μην έχω κολλητή να τα πω, χαχα. (Χ.Κ. για σένα λέω που μου λείπεις) 
Είναι περισσότερο που αφήνεις τον εαυτό σου... χαλαρώνεις τα ηνία. Βάζεις να φτιάξεις το καφέ και χύνεται καθώς τον σκέφτεσαι. Διαβάζεις αυτές τις μικρές λεξούλες "μου λείπεις" που είναι τελείως χαζές γιατί πότε πρόλαβε να του λείψεις, και νιώθεις λες και κέρδισες το λαχείο. Και όχι οποιονδήποτε αριθμό... όοοχι, μα τον πρώτο αριθμό παρακαλώ γιατί τελείως ανεξήγητα σου λείπει και εσένα, αποπνιχτικά κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς παραδοχή.! Αυτό που ότι κοτσανούλα και να σου πει, εσύ χαχανίζεις λες και αυτός έχει πάρει μεταπτυχιακό στο stand up comedy και εσύ έχεις πάρει τίποτα ληγμένα, ή το γεγονός ότι σου προτείνει να γνωρίσεις τους φίλους του και εσύ μετατρέπεσαι σε μαρμελάδα ή και μερέντα / νουτέλα ανάλογα τα γούστα...
Αναριγίζει η καρδιά και άλλοτε πάλι ραγίζει. Αμφιταλαντέυεσαι στο φόβο, αχ αυτό το φόβο που τόσο έντονα σου κόβει τα πόδια, τη μιλιά, κάνει τα χέρια να ιδρώνουν, και τα δικά σου, και τα δικά του, και σ' εκείνο το φτερούγισμα, ένα φτερούγισμα που δεν ρωτά και απλά υπάρχει ξεφυτρώνοντας και παίρνοντας πρωτοβουλίες να τον δεις.!
Και αντίστοιχα μπερδεύονται στο μυαλό οι μελωδίες μίας ταξιδιάρικης ρούμπας "whatever happens" που λες ότι είναι να γίνει θα γίνει ας το ζήσω τουλάχιστον, και μίας άλλης ρούμπας πολύ πιο αργής που δεν θέλει καν καβαλιέρο "love is a losing game" και σε κάνει να λες τι θέλω και μπλέκομαι... Αλληθώρισα...

Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

One year later...

Σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν. Βρισκόμουν στη Ρόδο...
Άφηνα πράγματα, έκανα αλλαγές κλείνοντας το παρελθόν πίσω μου. Το μέλλον έμοιαζε θολό...

Σήμερα, ένα χρόνο μετά. Βρίσκομαι στην Αθήνα...
Αρχίζω πράγματα, κάνω αλλαγές ανοίγοντας ένα μέλλον μπροστά μου. Το παρελθόν πια μοιάζει θολό...

Φαίνεται να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος... Μα δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή σαν νόμισμα, που να 'χει μόνον δύο όψεις...
Σήμερα το blog ολοκληρώνει ένα χρόνο στη τρίτη του έκδοση... και συνεχίζουμε. Καλό Σεπτέμβρη!
Let's get it started!


Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Temtation...

Temtation of lust...

Με πήρε στα χέρια του.
Σχεδόν δεν μπορούσα να ανασάνω. Άγγιξε τη πλάτη μου απαλά με τα παγωμένα δάχτυλά του. Το σώμα μου τραντάχτηκε πάνω του. Τράβηξε το ύφασμα με ηρεμία. Σαν να σέρβιρε κρασί σε ένα κολονάτο ποτήρι. Έχυσα τα μαλλιά μου στους ώμους του. Τα κράτησε σφιχτά μες τη παλάμη του σαν να μ'είχε δεμένη με λουριά. Έφερε το πρόσωπό του στο λαιμό μου και μύρισε τ' αρώματά μου. Ταξίδεψε το χέρι του στο πόδι μου...
Μ'έφερε να καθίσω με τη πλάτη μου εκτεθειμένη σ'εκείνον καθώς ακουμπούσα το στήθος μου στη πλάτη μιας ξύλινης καρέκλας... Κατέβασε τη φούστα μου χαμηλά... Τόσο ώστε να φαίνονται τα λακκάκια στη μέση μου... Ύστερα με δάγκωσε απαλά στο πλευρό μου... Γράπωσα τη φούστα μου και ανασήκωσα τον ώμο μου αυθόρμητα κλείνοντας τα μάτια...
Μετά, τα φώτα έσβησαν


Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Confused abilities...

Can you see?
It is all about control.
Can we control our emotions?
It seems like there are so many perfumes in this world, and i got stuck with a stuffy nose that insist not to smell a thing. 
Can I smell?
Can I feel?
It seems like there is this amazing music, and everybody is dancing around... But i got stuck with these deaf ears that insist not to hear anything.
Can I hear?
Can I feel?
And what if I try and pretend i see, or smell, or hear? And through predenting I get to do it... Or, maybe, I am arleady seeing, or smelling, or hearing, but I never got to realise it...?
Is it able for me to understand how other people feel, more than I understand how I feel?
Is it able for others to understand how I feel, more than I undestand me?
It is all about control, but can we?

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

One second please...

One second please...
Πείτε μου παρακαλώ....
Όταν γνωρίζεις κάποιον, κάποια... Τι κρητήριο χρησιμοποιείς? Με ποια λογική τους θες ή τους απορρίπτεις από τη ζωή σου?
Μία φίλη, μία σχέση, ένας -κάποιος- εραστής...
Είσαι ικανός να βάλεις τα κατάλληλα κρητήρια; Είσαι σίγουρος πως έχεις τα σωστά;
Για μένα κρητήριο είναι το τι αισθάνομαι με κάποιον. Βέβαια διόλου σταθερό, γιατί πότε είναι πάνω πότε είναι κάτω, και πολύ εύκολα επηρρεάζομαι από νέα πληροφόριση. Παρόλαυτά, σημείο κλειδί είναι ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη. Ένα ζευγάρι απαραίτητο για κάθε συναναστροφή....



Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Peri diaλόγou ...

- Τι σημαίνει ρομαντισμός για σένα?
- Ήδη νιώθω τον ηλεκτρισμό της ερώτησής σου στα δάχτυλα των χεριών μου καθώς παίζω με τις μπούκλες που πέφτουν στους ώμους μου.... Ένα χαμόγελο να γλυκαίνει την ατμόσφαιρα, σαν να θέλει να απαλύνει τον ερωτισμό που πλημμυρίζει το κορμί, και φέρνει γέυση καραμέλας. Γίνε λίγο αθώος μαζί μου...
Κρασί είναι η γεύση στο στόμα μου και η μυρωδιά σου μ'αναγκάζει να φέρω εικόνες στο μυαλό μου... Σαν το σαπούνι που έκρυβε η γιαγιά μου στα συρτάρια, για να είναι φρέσκα τα κατάλευκα σεντόνια της. Ξεκούρδιστη μουσική αγκαλιάζει το μυαλό μου, με σαξόφωνο, πιάνο και άλλα τέτοια...
Λιγοστό φως, ίσα που ξεχωρίζω τα ξύλινα έπιπλα. Κεριά, καπνοί, σκιές... Αισθησιασμός σε μία κατάνοιξη δαντέλας, χωρίς άγγιγμα. Μία τρέλα τέχνης κλεισμένη σε βιτρίνα.
Ο ρομαντισμός δεν αφορά το σεξ, ούτε την αγάπη. Αφορά το μπαούλο αντίκα, που όταν το ανοίξεις σε πνίγει από συναίσθημα. Αναμνήσεις... Κίτρινες φωτογραφίες από ταξιδιώτες μπροστά σε καρβουνιάρικα τραίνα, ή αποβάθρες πλοίων και κοπέλες με ομπρελίνα. Μπαχαρικά δεμένα με σπάγκους, κόκκινες πιπεριές ή δεσμίδες κανέλλας. Βινύλια σπουδαία από τους χορούς που έντυσε η μελωδία τους... Χειροφιλήματα σκουπισμένα σε κεντητά μαντίλια.
Με αναστάτωσες με την ερώτησή σου, ειλιρκινά. Νιώθω την ανάγκη να γράψω σαν να ξεφαντώνω σε κάποιο άγριο νησί. Έτσι με έχεις κάνει.
-Θέλω να απολαύσω τον ρομαντισμό σου ολόκληρο. Με κάθε λεπτή πτυχή του. Με ιντριγκάρει ο ρομαντισμός σου.



P.S.
Επεξεργασμένος διάλογος με τον Χ. Γ. Α.

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Romance Vs Raw-mance

Τη στιγμή που ενημερώθηκα για το "raw-mance" με έπιασε ένα ρίγος. Σαν το ρίγος που παθαίνεις όταν είναι χειμώνας, κάνει κρύο, παγωνιά, δεν έχεις θέρμανση, είσαι με κουβέρτες, πουλόβερ, πλεκτά, και ακούς στις ειδήσεις να λέει "ραγδαία πτώση της θερμοκρασίας της επόμενες μέρες". Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι να κλείσω εισητήρια για κάπου πιο ζεστά, έστω για 2-3 μέρες. Μα στο θέμα του ρομαντισμού... δεν υπάρχει πιο ζεστός προορισμός.
Ο ρομαντισμός είναι υπο εξαφάνιση. Έχει μερική ύπαρξη σε κορίτσια, αλλά σε γενικό βαθμό είναι σπάνιος.! Τον αναζητάς. Οι ρομαντικοί του είδους μας μένουν στην αναζήτηση. Η έκφραση του ρομαντισμού παρα είναι "γκέι" ή απεγνωσμένη ανάγκη για σεξ, που εκδηλώνεται με πολύ ευγενικό τρόπο, κατα τα λεγόμενα της μάζας. Είναι επίσης πολύ παρεξηγημένη έννοια, γιατί ρομαντισμός δεν είναι οι απερίσκεπτες και βαρύγδουπες δηλώσεις ενθουσιασμού υπό μορφή αγάπης. Ρομαντισμός είναι η φαντασία, τα χρώματα, η έκφραση των συναισθημάτων, το βίωμα της διαδικασίας του έρωτα, ο χρόνος, η προσμονή, ο εθισμός στα χάδια και το άρωμα του άλλου.!
Γιατί έχουμε παραγίνει κυνικοί, σεξιστές και μάλιστα ωμοί (raw) έχοντας την αίσθηση ότι "μπουχτήσαμε" από ρομαντισμό.! Που? Σε ποια χώρα? Γιατί στο κόσμο που ζω εγώ είναι δυσέυρετος! Ο ρομαντισμός είναι σε κόμα καιρό τώρα, και θέλω τόσο πολύ να ξυπνήσει!

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Magical existence...

Συμμετέχω συνειδητά ή ασυνείδητα στον παραλογισμό που διακατέχει η αποσύνθεση του εαυτού μου. Νιώθω πράγματα που δεν θα ένιωθα ποτέ. Σκέφτομαι πράγματα που δεν θα σκεφτόμουν ποτέ. Κάνω πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ.
Αυτή η αλλόκωτη και βιαστική αποσύνθεση όμως, οδηγεί σε μία πιο ξεκάθαρη και ώριμη διάσταση της συνειδητότητάς μου. Γίνομαι ο εαυτός μου, μιας και κατα τη διάρκεια της ύπαρξής μου, υιοθέτησα κομμάτια άλλων υπάρξεων. Σύμφωνα με πολλούς ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου, ως σήμερα, "φοβόμουν να είμαι εγώ". Κι όμως, τώρα μαθαίνω ποια είμαι. Αποδέχομαι τα κομμάτια μου, σαν να βρίσκομαι στην επανασυναρμολόγιση του παζλ της αυθεντικής και αψεγάδιαστης διάστασής μου.
Πολυδιάσταση επανασυναρμολόγιση σε απλά ή σύνθετα πεδία, αναγκάζοντάς με να παραδεχτώ τι είμαι, τι χρειάζομαι, τι θέλω και να αγωνίζομαι για αυτό.
Μαγεία.!


Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Inspiration...

Αυτή η γνώριμη στο νού, έμπνευση, είχε χαθεί το τελευταίο διάστημα... Μάλλον είχε και εκείνη τα δικά της. Ξέρεις δεν χρειάζεται να υπάρξει κάποιος έρωτας, για να έρθει. Απλά κάποια αφορμή... Κάποια. Όχι κάποιες... Γιατί στο "κάποιες" χάνεις το μπούσουλα, και αντι για έμπνευση το λες "τα έχω χαμένα".
Let's take control λοιπόν, και αρχίζω να μαζεύω... Σαν να ήταν χειμώνας και κουρνιάζω κάτω από τη κουβέρτα προσπαθόντας να ζεσταθώ, έτσι και τώρα, μες το νου μου προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου. Αχ αυτός ο εαυτός...  Ο δικός μου χρειάζεται ένα gps στα σίγουρα. Όλο χάνετε πια αυτό το πλάσμα. Και δεν είναι κάποιος φίλος, να σε πάρει τηλέφωνο να σου πει: "hey, were have you been?".... Όοοοχι, είσαι εσύ. Και πως να σε αναζητήσεις?


Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Not to be trusted...

I am the kind of girl that trusts. I do trust people. I love human kind even if they've proved me, and still do, that i shouldn't be so blind. At least not in matters that have to deal with my emotions. At least not in issues that are able to hurt my insides. Well, if there are any insides left, i do trust, but only through time.  And it hurts even more when after that time passes, they prove you wrong.
I am the kind of girl that some times people trust. Sometimes people don't enjoy just using her, and look at her cute cover, but all they want is to give to that girl their hearts, their insides, and discover her mind and soul as well. Probably, too early, but they do.
Many times i have proved all those people wrong. They shouldn't trust me. Not as fast as they did anyway. I have quite too many examples of that kind of people that joined my life the last couple of months and i hurt them. And not just a little scratches, i can assure you.
Most of them, i really wanted to keep them in my life. Some of them, i felt some strong emotions for. Very few of them i still got communication. But to none of them i can say that i reacted the way it would be fair to react. I feel guilty, and that i hadn't been fare.
I don't know what I want, and I have to figure it out fast enough not to hurt anyone further... I need time. But not too much. Not too little. I need to get to know someone before we get to the "feelings" part of the story. And I need to get to the "feelings" part just in the moment you have actually some memories with the other person, and you have started to get to know each other.
I guess i am confused. But so were they...



Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Calling touch...

Calling touch and then we are moving...
And the moving went along in the rhythm of the music. Yes. It's dancing how they call it. But it felt more like he took me to this trip, that only birds that fly can go. His wings took my heart, his arms took my mind, a dance like a theatrical play without actors, but just our elegant selves naked of regrets.
And then, there was a date. A date you could never translate it the right way. There was no date, it was just us. Lots of magic dust flowing around us. There was this chocolate taste, like drug, inspired our souls. The air smell like candy. We heard a song.
Cultures, languages, lips, breaths. It all mixed up under a moonlight of tenderness.
You know how it feels? It's almost like safe love. Like it could ever exist such a thing.
Dreams. Trust. Fairytales. It was a messy whisper inside my head, between lust and desire, connection and emotions. Grabbing. Biting. Scratching. Flawless eye contact that drives you crazy in a deeper sinful madness of the leader, just because you go on following the same insane steps. Wrong or right, would it matter? No conclusion, just a vision of a deja vu.


Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Romantikή άνoiξη....

Μία σύνθεση ύπαρξης πολύχρωμη, ευπροσάρμοστη. Δειλά ρομαντική. Πως αλλιώς θα ντυνόταν το μεσαίωνα αν δεν πασπάλιζαν παπαρούνες τα μάγουλά της. Και πέταλα γιασεμιού να σκόρπαγε στο κοίταγμα του έρωτα.
Έρωτα λέω. Και ύστερα σωπαίνω για ένα ξάφνιασμα ειλικρίνιας στα μάτια. Δύο σταγόνες έκπληξης μες τη σιωπή. Και ο αντίλλαλος της, τη φέρνει σε άβολη θέση. Κι όλο και ανθίζουν οι παπαρούνες.
Ξάπλωσε η άνοιξη στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Κοίταξα στα χρώματα και είδα τ'άρωμά σου.
Δεν υπάρχεις στον αιθέρα του κόσμου μου ακόμα. Έρχεσαι...


Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Round 2...!

Καμιά φορά τυχαίνει να έρθουμε αντιμέτωποι με κενά εδάφους, ενώ περιπλανιόμαστε σ' υπέροχα δάση και εξοτικά τοπία. Εκεί λοιπόν, που απολαμβάνουμε γεμάτοι από χαρά και ενθουσιασμό, συμβαίνει να σκοντάψουμε...
Έτσι κάπως συνέβη και σ' εμένα, μέσα σ'αυτό το μήνα που μας αποχαιρετά. Έκανα ένα γρήγορο ταξίδι στους υπόγειους διαδρόμους, παίρνοντας μία σκοτεινή και ψυχρή αίσθηση πως είναι εκεί κάτω.
Ομολογώ με ευκολία και βεβαιότητα πως δεν μου άρεσε καθόλου, και σίγουρα δεν με ενδιαφέρει να δω το πιο κάτω από αυτό που έζησα. Επιστρέφω λοιπόν με τα πιο αισιόδοξα χαμόγελα, και τις πιο σπινθιροβόλες ελπίδες στην επιφάνεια, για ταξίδια μαγικά και εμπειρίες παραδεισένιες.

Ευγνομονώ που επιβίωσα.

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Fussy part...

The part between "what you want" and "trying to get it" can get fussy sometimes. To me this happened once more, when everything i ever wanted were just about to be conquered, or at least that's what i thought. At a moment that my problems were so small just like "where am i going to live?" or something. Well, okay that's not so little but... the thing is that the moment that i solved this little problem of "where i am going to live" everything else fall apart.. Altogether! Just like if they were paper towels in a rainy day at the yard of a beach house... Personal life, Social life, Professional life, Family, Finance, and at the end of all these epic disasters (which come up exactly on this row), i end up with a shitty "me with my self" life and also some annoying health issues...
So in order of all these, here are the following pictures as also the "article's song".

"I might seem strong, but I break."






"Right now, my life is a mess."
. 
"I'm not alright, okay? Are you satisfied? I'm not alright."

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Avάμεσa...

Κάθομαι σ'ένα παραλιακό παγκάκι στην Ηγουμενίτσα, κι αντί για θάλασσα, τώρα που έχει πια βραδιάσει, κοιτάω το βουνό. Η κορυφή του μοιάζει με ασημένια δαντέλα από το φως της πανσέληνου που πέφτει πάνω στα δέντρα όποτε τα σύννεφα το επιτρέπουν. Ένα φεγγάρι τόσο μεγάλο που σαν σε κοιτάει πίσω από τους καπνούς που τρέχουν, νιώθεις πως γίνεσαι λυκάνθρωπος, ή μία άλλη ύπαρξη, για να κρύψεις τα μυστικά σου. Ένα τοπίο τόσο όμορφο, τόσο μοναδικό, που ίσως αν δεν ήμουν εδώ που είμαι, ν'ανατρίχιαζα κιόλας. Διάφανα και πυκνά σύννεφα προσπερνάνε αυτή τη φωτεινή μπάλα, αλλάζοντας το φωτισμό του κόσμου όλου. Είναι μοναδικό και αξιοζήλευτο από κάθε ταινία.
Αντίστοιχα, αν κοιτάξω κατά τη θάλασσα, μια άλλη χώρα θα αντικρίσω. Πορτοκαλοκίτρινα φώτα καθρεφτίζουν στα μαύρα νερά, που μοιάζουν σαν λίμνη τόσο ήρεμα. Από το λιμάνι και πέρα θα δεις κάνα πλοιάριο να σπάει το σκοτάδι, που όλο κι έρχεται να ενωθεί με τ'άλλα φώτα.
Άλλος ο κόσμος αυτός της θάλασσας. Και μοιάζουνε να είναι τόσο κοντά. Λίγα εκατοστά γυρίζω το κεφάλι μου και μοιάζει ταξίδι χρόνων. Κι ενδιάμεσα λίγο σκοτάδι, λίγο φως, σαν γκρίζα ζώνη. Ανακωχή.

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

minimal κόλλυβα...

Μπορεί να μην έχω ξανακάνει ποτέ παρόμοια ανάρτηση, όμως πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις...
Σήμερα το πρωί πήγα στην εκκλησία με την μητέρα μου, έχοντας μαζί μας και δύο μπολ κόλλυβα. Είναι το τελευταίο ψυχοσάββατο και για τη μνήμη του Γ.Κ. και άλλων φίλων και συγγενών μας, είπαμε να κάνουμε αυτή τη προσφορά...
Τα ψυχοσάββατα είναι καθαρά αρχαιοελληνικό έθιμο που διατηρεί η ορθόδοξη εκκλησία σχεδόν αναλλοίωτο. Στα κόλλυβα το κάθε συστατικό έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. (πληροφορίες εδώ)
Σιτάρι, ρόδι, ξηροί καρποί (αμύγδαλα, καρυδόψιχα, φουντούκια), σουσάμι, κουφέτα, σταφίδες, ζάχαρη (κρυσταλλική και άχνη), μπαχαρικά (κανέλα, μοσχοκάρυδο, γλυκάνισο, κύμινο, αλάτι), τριμμένη φρυγανιά ή γαλέτα ή αλεύρι ή στραγάλι σε σκόνη, μαϊντανό, τρήματα από πορτοκάλι ή και λεμόνι σε διάφορες παραλλαγές και εμφανίσεις. Με λίγα όμως υλικά μπορείς να κάνεις "minimal κόλλυβα". (πληροφορίες εδώ)
Αν οι πιστοί είναι συνειδητοί και ο παππάς όχι και τόσο αυστηρός, η λειτουργία πηγαίνει θαυμάσια. Η ενέργεια που νιώθεις και μόνο βλέποντας τη τράπεζα με τα μικρά ή μεγάλα σπιτικά πιάτα, μπολ κ.τ.λ. εμένα με ενθουσίασε. Με ευκολία θα το έκανα ξανά, μιας και αυτή ήταν η πρώτη μου απόπειρα. Δεν αντιστάθηκα και έβγαλα αυτή τη φωτογραφία.
Γοητεύτηκα μπαίνοντας στο ναό και αντικρίζοντας νοικοκυριά να συμμετέχουν στη θρησκευτική μνημόνευση...
Καλή σαρακοστή και καλό ταξίδι στους φίλους μας που έφυγαν...


ένα αγαπημένο τραγούδι του Γ.Κ.
S-O-N-G for the article! click here!

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Jazz story...


Μια μυρωδιά, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα... Όλα ηλεκτρίστηκαν και εσύ έγινες νους... το φως και το σκοτάδι σ'έντυσαν σε δύο όψεις... και έγινες σκέψεις που τύλιξαν το κορμί μου όλη τη νύχτα. Για νύχτες... Έγινες σκόνη που κάθισε σε όλα τα αντικείμενα που άγγιζα. Κατέληξες το γυμνό στριφογύρισμα στα γκρι σεντόνια που μ' έκανε να ιδρώνω.  Εσύ...
πρωταγωνίστησες για μία αέρινη στιγμή που ρούφηξε τις ώρες. Ταξίδεψα.
Μια μελωδία μέθης που ζάλιζε, γιατί ήσουν και εσύ μπλεγμένος κάπου εκεί... σε κάθε νότα.
φώτα... σκοτάδια... σαν τη στιγμή που κοιταχτήκαμε.. ρίγος και επιθυμία.
τι αντίδοτο μπορεί να έχει ο λήθαργος σου;
και μπλέκοντας σ' ένα πολιτισμό πιο αυθόρμητο, ξεθωριάζεις. Περιπλανήσεις σε γη και θάλασσα. Κάπου εκεί, και πάλι στον αέρα αποκαλύπτεσαι για μια στιγμή μονάχα, σιωπηλή. Μα τι τρέλα;! και χάνεσαι...
κι όμως με περίμενες... για ένα happy end γεμάτο πόθο. Σφίξε με!
.είσαι για μένα - είμαι για σένα.

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Puzzle...

Ακούω τη φωνή του, καταλαβαίνω τις σκέψεις του... Νομίζω πως νιώθω τα πράγματα που τον απασχολούν, but that's not just it. Ξέρεις ο Β.Α. είναι ένας άνθρωπος παράξενος... όπως είμαι και εγώ. Το θέμα με εμάς είναι πως το timing μας έκατσε πολύ καλά. Είμαι σε θέση να τον "δώ". Οι παραξενιές  μου έχουν εξατμιστεί, σαν το αλκοόλ από τη μπλούζα του Σαββατόβραδου μέσα στον ξέφρενο χορό του έρωτα. και... Ναι είμαι ερωτευμένη μαζί του, αλλά κάθε μέρα και κάθε νύχτα και κάθε στιγμή κάνει πράγματα που με βυθίζουν όλο και πιο πολύ σε αυτό το ερωτικό ποτάμι. Ανοίγει τα παράθυρα του νου και της καρδιάς του, ένα ένα κάθε φορά, κάνοντάς με να συνθέτω ένα παζλ στο ασυνείδητο μου, για εκείνον(!). Ένα παζλ που τα περισσότερα κομμάτια τα έχω ήδη χειροτεχνίσει, σε ασπρόμαυρες αποχρώσεις μόνη μου. Έρχεται λοιπόν εκείνος και βάζει χρώματα και μου λέει: "ναι, έτσι όπως τα φαντάστηκες είναι τα πράγματα". Ένας γίγαντας, είναι ένα παιδί και αυτό το παιδί, είναι για μένα ο κόσμος μου όλος. Αν θα μπορούσα να κάνω μία ευχή? Όλες οι ευχές που θα μπορούσα να κάνω υπάρχουν στην ύπαρξή του, μα λίγο πριν ο φόβος πλησιάσει θα ευχηθώ να μην έρθει ποτέ. Και κάπως έτσι θα πάρω όλα τα χρώματα του ανέμου να μας ντύσω. Κ' ύστερα... σ'αγαπώ.

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Eye to eye...

Τον πρώτο καιρό, (ποιόν πρώτο καιρό, ακόμα αρχές είμαστε, τέλος πάντων), κοίταζα τα μάτια του και προσπαθούσα να καταλάβω. Τι συναισθήματα μου προκαλούν;, τι μου βγάζουν, τι λένε;... Κοίταζα τα μάτια του και έμοιαζα σαν να κοιτάω τον "τσελεμεντέ". Ήξερα πως κρύβουν κάτι μοναδικό, αλλά για κάποιον που ξέρει να τα "διαβάζει" με το σωστό τρόπο.
Τα μάτια του... δεν μου προκάλεσαν κάτι το άξαφνο. Δεν μου έβγαλαν αυτή την σπίθα που λες, έλα να μου κάψεις τη ζωή μου, τη καρδιά και το μυαλό.... Δεν.!
Πρόσφατα κατάλαβα τι μου προκαλούν τα μάτια του...
Έχεις νιώσει αυτές τις στιγμές που λες "αχ, ωραία ήταν τότε που είχα αυτό ή έκανα εκείνο, τώρα είναι αλλιώς"... Ε, μέσα στα μάτια του δεν μου λείπει τίποτα. Δεν έχω ανάγκη από τίποτα. Δεν υπάρχουν κενά, ούτε στο μυαλό μου και τη λογική μου, ούτε στη καρδιά μου και τα συναισθήματά μου. Είμαστε... ... Απλά υπάρχουμε. Σαν δύο μοναδικότητες που δεν είναι λειψές. Σαν να μην υπάρχει ούτε ένα απωθημένο στο πλανήτη τούτο. Σαν πράγματα και θάματα που στο παρελθόν ήταν ενθουσιώδης επιθυμίες "τι ωραία που θα ήταν να κάνουμε αυτό, ή τι όμορφα αν έκανε εκείνο" τώρα έχουν σιωπήσει.
Όλα είναι άρτια. Όταν είμαστε μαζί ο κόσμος μοιάζει ολόκληρος. Τα μάτια του... με βλέπουν μέσα μου, στο τι είμαι... δεν γίνομαι κομμάτι του, ή εκείνος δικό μου... όχι. Γίνομαι ο εαυτός μου. Πιο αυθεντική και ειλικρινής απ'όσο τόλμησα ποτέ να υπάρξω. Καλό μήνα.!




Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

..just this...

Περνάμε ώρες καθημερινά μιλώντας. Δεν είχα ιδέα ότι όντως μπορείς να το κάνεις αυτό. Να βρίσκεις πράγματα να πεις. Να μην βαριέσαι.
Υπάρχουν κάποιες παύσεις που απλά προκύπτουν γιατί κοιτάω το πρόσωπό του στην οθόνη. Προσπαθώ να ρουφήξω όσο πιο πολύ μπορώ από την απομακρυσμένη μας επαφή.
Χωρίς άγγιγμα... Χωρίς μυρωδιά... Χωρίς ενέργεια...
Αν και η ενέργειά του με αγγίζει έστω και μέσα από τη φωνή του... Αλλά θέλω και άλλο. Θέλω κάτι πιο ισχυρό. Κάτι που απλά να μην παλεύω για να τον απολαύσω.
Η καρδιά μου πλημμυρίζει με λέξεις που μόνο τα μάτια μου μπορούν να του τις πουν. Αλλά, απλά περιμένω. Περιμένω τη κατάλληλη στιγμή να ειπωθούν. Και αν ακόμα και οι λέξεις που το στόμα τολμάει να αρθρώσει δεν μπορούν να μεταφέρουν αυτό το ρίγος που ταλαντεύει το κορμί μου, προσπαθώ... Και μέσα από αυτή τη προσπάθεια τον θέλω πιο πολύ. Θέλω το σώμα του, το μυαλό του, το ασυνείδητο του.
Θέλω να γνωρίσω τις αυτόματες κινήσεις του, που μόνο κάποιος που σε "ξέρει" καλά μπορεί να ξεχωρίσει. Θέλω να διακρίνω τους διαλόγους του μυαλού του, που μόνο εκείνος μπορεί να τους ακούσει. Θέλω να συντροφεύω κάθε επιθυμία και όνειρό του που μόνο μαζί θα κάνουμε πράξη.
Κι όλα αυτά τα θέλω από κάθε πλευρά και άποψη.
Θέλω να αφήσω τον εαυτό μου να εκτεθεί σ'εκείνον. Στα μάτια του, στα χέρια του, στις σκέψεις του. Θέλω να αφήσω τον νου μου ελεύθερο να του εκφραστεί. Να αφήσω το κορμί μου ελεύθερο να απολαύσει. Θέλω να τον αφήσω να με κατακτήσει με κάθε τρόπο.


Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

... jungle head ...

Η αγαπημένη μου bloger rockmantic, έκανε μία ανάρτηση σήμερα και μου θύμισε. (παρενθέσεις)
Θυμήθηκα τον πρώτο μου έρωτα, που πριν από μερικές εβδομάδες έκανε έντονα βόλτες στο μυαλό μου. Θυμήθηκα αυτή την έντονη ενέργεια που ασκούσε πάνω μου, και ενώ γενικά είμαι ένας "στεγνός" άνθρωπος στη καθημερινότητά μου, ή τουλάχιστον ήμουν, εκείνος με έκανε να ξεσπώ. Να βγάζω τα εσώψυχα μου σε ένα κλάμα ποταμών κάθε φορά που χωριζόμασταν. Δεν ήταν ο αποχωρισμός που μ'έκανε να κλαίω. Δεν ήταν καν ότι θα έκανα καιρό να τον δω. Απλά ασκούσε μία ενέργεια πάνω μου, πιο δυνατή απ' οτιδήποτε μέχρι τότε είχα βιώσει.
Σήμερα, μερικές εβδομάδες μετά τη θύμησή του, καταρρίπτω πολλά απ' όσα τότε με τόση αφοσίωση και λαχτάρα είχα πει. Είμαι στο πλατύσκαλο της απελευθέρωσης του νου, μπροστά στη πόρτα της αγάπης. Είμαι εκεί που δεν φαντάστηκα πως θα υπήρχε ποτέ σημείο να σταθείς.
Βλέπω και αναγνωρίζω πλέον ξεκάθαρα όλα όσα στο παρελθόν είχαν λάβει μέρος στη ζωή μου. Είναι άλλη αίσθηση αυτή που για πρώτη φορά νιώθεις το σκίρτημα του έρωτα στα στήθη. Μα είναι πολύ πιο γενναιόδωρη η καρδιά και ο νους, όταν το νιώθεις πια με επίγνωση χωρίς αυτή την νεανική έπαρση και ζάλη του "πρωτάρη".
Χαίρομαι που επιτέλους το νιώθω, με σιγουριά και ασφάλεια τόσο αλλοπρόσαλλα τυλιγμένα όλα στα κύματα του αυθορμητισμού. Και αυτή η γεύση του έρωτά μας, που επιστρέφει με την ίδια ένταση και πάθος... Αυτό το άρωμα της αγάπης μας, που κυριαρχεί στις πράξεις και στα λόγια.... Αυτό το χρώμα, το δικό μας....


Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Delayed wishes...?

Πίστεψα πως για μία φορά στη ζωή μου, ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα on time. Δεν λειτούργησε σαν κρατική ελληνική υπηρεσία, ούτε σαν εμένα στα πρώτα μου ραντεβού, αλλά Εγγλέζος και on time.!
Αλλά όπως πάντα πιστός στην ιδεολογία "το καλό πράγμα αργεί να γίνει" έρχομαι προ τετελεσμένων γεγονότων και έκπληκτη από τα παιχνίδια που παίζει αυτή η ανυπότακτη καρδιά στα στήθια μου, με συνεργό τον μικρό τροφαντό αγγελάκο.
Και το μυαλό μου παίρνει αέρα, και αντί για γη, πατάω σε αιθέριους ανέμους αστερόσκονης. Έχω κυριολεκτικά σφραγισμένο στο πρόσωπό μου αυτό το χαμόγελο διαστάσεις "αφτί με αφτί" και ασταμάτητα αναπολώ το "σημαντικό" βράδυ.
Ποιο ήταν όμως το σημείο κλειδί για όλα αυτά? Το γλυκό παλικάρι με βοήθησε να ξεκλειδώσω τις μπλοκαρισμένες κλειδαριές του εγκεφάλου μου, που εδώ και μέρες με παιδεύουν απαγορεύοντας μου την πρόσβαση στην ηρεμία και τη ξεγνοιασιά. Έτσι λοιπόν ήρθε και εκείνος και σαν γνωστικός κλειδαράς, ή ακόμα καλύτερα "Παυλόπουλος" με τα αντικλείδια του, ξεκλείδωσε τις ανοιχτές μου πόρτες που τόσο πολύ με προβλημάτιζαν.
Έτσι μαζί με τις "έγνοιες" μου ξεσήκωσε ολόκληρο το νου. Όλα τόσο αθώα, και ταυτόχρονα ρομαντικά, ληθαργικά ρομαντικά θα έλεγα. Σε έναν ιδανικό τόνο απελευθέρωσης του νου. Ξέρει τα βήματα του χορού. Και η μουσική του, είναι τόσο μεθυστική...


Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Happy New Year.!

Φέτος είπα να κάνω ευχές και από το blog μου. Για εμένα το 2013 ήταν μία από τις χρονιές που λάτρεψα και σίγουρα με σημάδεψαν αρκετά. Έγιναν πολλές αλλαγές στη ζωή μου, και είμαι ευτυχισμένη για τη πορεία μου μέχρι εδώ.
Όπως και να έχει το 2013 πέρασε αφήνοντας στα χείλη μου μία γεύση ευχάριστη.
Ήρθε λοιπόν το 2014.! Welcome του λέμε, ποτήρια υψώσαμε στον αέρα για να το υποδεχτούμε γεμάτοι χαμόγελα και αισιοδοξία. Ανταλλάξαμε φιλιά, είπαμε χρόνια πολλά, καλή χρονιά και ευελπιστούμε για τα καλύτερα.
Οι ευχές μου λοιπόν είναι: τη φετινή χρονιά να αρπάξετε τουλάχιστον ένα όνειρο σας και να το πραγματοποιήσετε. Η κάθε μέρα να είναι πασπαλισμένη με χρυσόσκονη πληρότητας. Το κάθε πρωινό να σας τονώνει κάθε αισιόδοξη / θετική και φιλόδοξη πλευρά του εαυτού σας. Η κάθε βραδιά να σας βρίσκει ερωτευμένους και με ήσυχη συνείδηση. Η κάθε στιγμή υγιείς και δυνατούς.