Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Άνθη στη καθημερινότητα

Η καθημερινότητά μου, έχει βάλει τα καλά της. Πράγματα όμορφα, εξελίξεις ραγδαίες. Προσπερνάω το χρόνο, νικόντας τη μάχη. Να ξερεις, όμως, η σκεψη μου σε επισκεπτεται συχνα, κατα τη διαρκεια της μερας.
Ανυπομονώ για τα παθιασμενα φιλια σου και τα υπεροχα χαδια σου!
Αν οι σκεψεις μου γινοντουσαν χρώματα, θα είχα φτιάξει τον πιο μεγαλο και φωτεινο και υπεροχο πινακα! Εισαι εμπνευση, χαμογελο, ηδονη. Μυριζω το αρωμα σου στον αερα και δεν ξερω αν το φοραει καποιος άλλος ή ειναι η φαντασια μου.
Η καθημερινότητά μου, αν και χειμώνας σχεδόν, ανθίζει. Ανθίζει μαζί σου. Γεμίζει με ανθούς η ζωή μου.
Κάθε φορά που λέμε καληνύχτα με ενθουσιάζει και πιο πολύ. Άλλη μια μέρα της ζωής μου πέρασε και εγώ κοιμάμαι, όντας μαζί σου. Αφιερώνοντας σε σένα τις σκέψεις μου, τους πόθους μου, τα όνειρά μου. Είναι τόσο σημαντική η καληνύχτα σου, λες και αν δεν την ακούσω θα χαθούν τα αστέρια από τον ουρανό.
Και η Καλημέρα σου είναι ακόμα πιο πολυτιμη, μοιάζει να μην ξημερώνει μέσα στο νου μου, πριν σε ακούσω το πρωι. Είσαι υπέροχος και σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τις καλημέρες και τις καληνύχτες σου μαζί μου!


Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Υπάρχω μαζί σου.

Ύπαρξη. Μία λέξη από τραχύ βελούδο, που ντύνει όμως ομοιόμορφα τη σκέψη μου.
Υπάρχω. Υπάρχεις. Μα σαν οι υπάρξεις μας συγχρονιστούν, ο χρόνος παύει. Μοιάζει να σαγινεύεται ακόμα και αυτός, ο κυρίαρχος του ανθρώπινου ρυθμού, στη θέαση του "εμείς" μας.
Σαν υπάρχω μαζί σου, η καρδιά υποκλίνεται. Ο νους επαφίεται. Η ανάσα ομορφαίνει.
Μου αρέσει  να υπάρχω μαζί σου.
Γαλήνια. Σιωπηλά. Μοιραζόμαστε ένα άχρονο κενό της ζωής που μόνο εμείς δημιουργούμε άξαφνα. Σαν το άλμα της πρώτης σταγόνας στην άκρη του σύννεφου πριν βρέξει.
Όταν υπάρχω μαζί σου, τίποτα δεν υπάρχει. Οι υπάρξεις χάνονται. Εγώ, εσύ, η γη και το σύμπαν είμαστε ένα. Όταν υπάρχω μαζί σου είμαι Θεός. Είσαι Θεός.
Δεν υπάρχω μαζί σου. Υπάρχουμε.
Βρέχει.



Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015

I wanna talk about us...

How could i form happy memories before I meet you?
How could i feel love without you?
How could i know back then?

I know "love" from the moment I loved you.
I know "happiness" from the moment you loved me.
I know that magic exists from the moment, I didn't fall in love, but i RAISED in love with you.
I know miracles exist 'cause I found you in the most unlikely way.

I know I am blessed.
I know I am lucky.

I know we are one.

I wanna talk about us.
I wanna tell how "us" feels. So everyone would know how true, unlimited, breathless, passionate, deep down need to share, kind of love feels like.
I wanna share how i get chills when i hear your voice. How my heart shakes when you look into my eyes and hold me in your arms.
Everyday, feels a new, very first, unique, wonderfull, bright day with you. A gift from heavens. So I can show you my love, to give you my all, to raise in love again.
Reading my mind, holding me tight, and breath on my neck.
Finding new ways to share how amazed we are with each other. I love how life flows with you. I love how day passes with you. I love being with you. I love me with you. I love you. I love you. I love you.



Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

real romance

Δεν ξέρω πως έγινα ρομαντική. Αλλά είμαι. Ποτέ δεν μου άρεσε να λέω αγριάδες με ύφος αγαπησιάρικο κι ούτε ήθελα να μιλάω βρώμικα. Αν ένα λουλούδι είναι όμορφο δεν λέω βλακείες. Ανήκω στην κατηγορία του ρομαντισμού; Αν λέω κάτι που ισχύει σημαίνει πως είναι ρομαντικό; Γιατί είμαι προπάντων ρεαλίστρια και έχω τσαγανό. Αν κάτι δεν μ'αρέσει, θα το πω  ευθέως και χύμα. Μα αν κάτι μ'αρέσει θα του δώσω προσοχή! Θα προσθέσω λίγη αστερόσκονη, ακτίνες από το ηλιοβασίλεμα και άρωμα από γιασεμί. Γιατί είναι κάτι όμορφο και δεν θέλω να τελειώσει. Γιατί μάλλον είμαι ρομαντική και γιατί το ωραίο δεν θέλω να το προσπεράσω με τον ίδιο ρυθμό που προσπερνώ κάτι άσχημο.
Βαρέθηκα. Αυτούς που ξυνίζουν το πρόσωπό τους όταν δουν ένα ζευγάρι στο δρόμο να φιλιέται ή να περπατά χέρι χέρι. Βαρέθηκα αυτούς που δείχνουν ενδιαφέρον για το ποιος χώρισε με ποια ή ποιος τσακώθηκε.
Είμαι ρομαντική, αν και θα ήθελα να 'μουν απλά ρεαλίστρια.


Ps.
απορρίπτουμε την ομορφιά ενώ προσπαθούμε να ζήσουμε μέσα της...
μοιάζει σαν ένα όμορφο τραγούδι, με άσχημους στίχους.
σαν ένα ωραίο βίντεο με άχαρους πρωταγωνιστές.

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Θέλησα

Κοιτώντας μες στα μάτια σου, θέλησα να σου πω πόσο σε αγαπώ. Θέλησα να σου πω, πόσο χρειάζομαι την ύπαρξή σου στη ζωή μου. Γιατί το κάθε λάξευμα του χαρακτήρα μου, στο οποίο συμμετείχες, έγινε μέσα σε μια αγκαλιά εμπιστοσύνης και σεβασμού. Ακόμα και για το κάθε βήμα που κάνω και εσύ είσαι εκεί, μάρτυρας ή υποστηρικτής μου, θέλησα να σου πω ευχαριστώ. Για κάθε στιγμή μου, που έγινε στιγμή μας, και ντύθηκε με χρωματιστά συναισθήματα. Σφραγίστηκαν μέσα μου μοσχομυριστές εμπειρίες οι στιγμές μας.
Θέλησα επίσης να σου πω, πόσο τυχερή και ευλογημένη νιώθω στο πλάι σου. Θέλησα να σου πω πως καμία πράξη μου δεν θα φτάσει να σου ανταποδώσω αυτό το χάδι σου, το τρυφερό, ή την γλυκιά κουβέντα, που ξέρεις να μου προσφέρεις απλόχερα.
Με έμαθες τόσα πολλά και η ευγνωμοσύνη μου αναβλύζει από τα βάθη της ύπαρξής μου απεριόριστα, σαν θέρμη του ήλιου. Αστέρι φωτεινό στα αφέγγαρα βράδια μου, εσύ. Δυνατό χαμόγελο σε γλέντια και γιορτές. Θέλησα να αναγνωρίσω ξανά τα δώρα σου.
Σαν δροσερή βροχή ποτίζουμε τις ρίζες μας, μαζί, με αμοιβαιότητα. Κάνουμε ταξίδια για να βρούμε τους εαυτούς μας, μαζί. Ερωταπαντήσεις χωρίς όρια. Αμφισβητήσεις άγνωστες. Αναζητάμε ένα σύμπαν, που αυτό που ζούμε μεταξύ μας, δεν θα είναι τόσο σπάνιο. Και ειλικρινά με εμπνέεις. Με μία λέξη ή ένα παράπονο, με ένα βιβλίο μαγευτικό που θα προτείνεις, ή με ένα βίωμα δικό σου που θα μοιραστείς. Στολίζεις το νου μου. Και το ίδιο χαριτωμένα συνυπάρχουμε ή συναπέχουμε σε όλους τους ανέμους.

Υ.Γ.
για την μητέρα μου, που ήταν και είναι...
για τον σύντροφό μου, που δεν ήταν μα είναι...
για την αδελφική μου φίλη, που ήταν μα δεν είναι...

Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

γεύση έρωτα.

Στ' όνειρο, έμοιαζε να πλάθεις γεύσεις από αστέρια. Αυτές τις μικροσκοπικές υπάρξεις, που στολίζουν τον μαύρο ουρανό. Ασημένια στολίδια με πολύτιμους λίθους λαμπερούς, τόσο διακριτικούς όσο και διακριτούς.
Σε κοίταζα λοιπόν με τον ουρανό της νύχτας στα χέρια σου και ήθελα να σου κλέψω μία μπουκιά. Σ'ένα, έδωσες το σχήμα του ανέμου. Το κοίταξα δειλά μα μαγεμένη. Έμοιαζε μ'ένα όμορφο τραγούδι σε μία γλώσσα που δεν καταλάβαινα κι όμως ένιωθα τι θέλει να μου πει.
Θέλησα να βουτήξω μες την ορμή του, σχεδόν το ερωτεύτηκα καθώς το γευόμουν. Κι ήρθες και μ'ένα φιλί πήρες λίγο απ'τον έρωτα. Κι έτσι, ερωτεύτηκα εσένα.


Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Το ρολόι

Κοιτάζω το ρολόι στο χέρι μου.
Είναι το δικό σου ρολόι.
Το κοιτώ και θυμάμαι πως πάντα,
το φοράς στο δεξί,
ενώ εγώ στο αριστερό.
Θυμάμαι, πως το βασανίζεις,
όταν αλλάζεις τις ταχύτητες στο αμάξι.
Θυμάμαι, πως μπλέκεται,
στα μαλλιά μου, όταν αγαπιόμαστε.

Κοιτώ το ρολόι σου στο χέρι μου
και μετρώ τα λεπτά να σ'το δώσω πίσω.
Να στο δώσω πίσω για να σε δώ.
Μετρώ τα λεπτά για να σε δώ.

Κι όταν σε δω,
θα το παρακαλέσω να παύσει.
Ο χρόνος να μην κυλά για λίγο,
ή για πολύ.
Για να είμαστε μαζί για λίγο παραπάνω,
ή για πολύ παραπάνω.

Και αν δεν μπορέσει να παύσει...
θα κάνω τα πάντα να σε δώ ξανά.



Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

#Eurowhisper

Φοβάμαι, πως σαν Έλληνες δεν είμαστε ικανοί να ορθοποδήσουμε ανεξάρτητοι. Έχουμε αποδείξει με τη νεότερη ιστορία μας, ότι έχουμε πολλές διαφορές από τους αρχαιότερους προγόνους μας. 
Δείχνουμε πως χρειαζόμαστε να είμαστε υποδουλωμένοι κάπου, γιατί έτσι τρωγόμαστε κυρίως με τον κατακτητή. Γιατί έτσι, είμαστε ενωμένοι σαν έθνος, απέναντι σε έναν κοινό εχθρό. Τον όποιο εχθρό.!
Μας αρέσει να τρωγόμαστε..., μας αρέσει να μαχόμαστε με κάποιον, να ρίχνουμε σε αλλουνού τις πλάτες την ευθύνη. 
Δεν έχω εμπιστοσύνη στον ελληνικό λαό. Με την Ευρωπαϊκή καθοδήγηση (και χαλινάρια) νιώθω περισσότερη ασφάλεια. Θέλω όμως να πιστεύω πως έχουμε αλλάξει, ή πως μπορούμε να αλλάξουμε. Πως απλά θα μάθουμε να αγαπιόμαστε και να σηκώνουμε μαζί τα μανίκια να δημιουργούμε θαύματα κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη, νόμισμα, πολίτευμα ή οτιδήποτε άλλο. Πως μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη του μικρόκοσμου, στα σπίτια μας και του μακρόκοσμου, στον πλανήτη μας, στον οποίο ζούμε.
Φταίνε οι γονείς μας λέγαμε μικροί. Τώρα λέμε φταίει η κυβέρνηση, ή η τρόικα, ή ο όποιος, εκτός από εμάς. Ας ωριμάσουμε πια να δουμε πως όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης για αυτά που μας συμβαίνουν. Σαν οντότητες ξεχωριστά, μα και σαν λαός μαζί.
Ανεξάρτητα από το αν πούμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα μέτρα, αν θα έχουμε κάποιο άλλο νόμισμα ή το ευρώ, αν είμαστε δεξιοί ή αριστεροί. Είμαστε ικανοί να μεγαλουργήσουμε όταν είμαστε μαζί!
Υπάρχουν ακόμα και σήμερα Έλληνες που γίνονται πρότυπα προσωπικοτήτων, επιχειρήσεων, εφευρέσεων, τεχνών και άλλα πολλά ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο. Σκέψου τι μπορούμε να κάνουμε μαζί! 
Έχω διαμορφώσει την άποψή μου για το αν θέλω ή όχι τα συγκεκριμένα μέτρα.., όποιο και αν είναι όμως το τελικό αποτέλεσμα, θέλω να το αξιοποιήσω όσο καλύτερα μπορώ! Και σίγουρα ενωμένοι μπορούμε να καταφέρουμε μεγαλοπρεπή αποτελέσματα.!

Υ.Γ.
το πρώτο βίντεο αφιερωμένο στον μικρόκοσμό μας (σαν Έλληνες)

το δεύτερο βίντεο αφιερωμένο στον μακρόκοσμό μας (σαν Ελλάδα)

Κυριακή 31 Μαΐου 2015

mumbling for love...

Δεν έχουν τελειωμό απόψε οι σκέψεις. Nιώθω τη κούραση να έχει κάτσει στις γωνίες των ματιών μου, αλλά ο νους μου δεν καταλαβαίνει. Θα κεντήσω σήμερα, μου λέει αποφασιστικά, τις πτυχές του έρωτα που νιώθω. Γιατί με πλημμυρίζει αυτό που μας συμβαίνει και παρασέρνει την ύπαρξη μου μόνο δίπλα σου. 
Φτιάχνω διαδρομή και νιώθω να σε αγκαλιάζω και να χώνω τη μουσούδα μου εκεί, ανάμεσα στην ωμοπλάτη και το σβέρκο σου, που τόσο λατρεύω να δαγκώνω ανακατεμένα με φιλιά μου. Και κλείνοντας τα μάτια να φέρω την εικόνα πιο ζωντανή στο παρόν, το τρυφερό σου χάδι πασπαλίζει τα πλευρά μου, το στήθος και τα μαλλιά μου.
Δάκρυα έρωτα κυλάνε στο σεντόνι. Κοιτάζω το σημάδι και μου θυμίζει εκείνο που αφήνει ο ιδρώτας του κορμιού σου μετά το πάθος. 
Απλώνω τα δάχτυλα μου στο πρόσωπο μου, σαν να προσπαθώ να μιμηθώ το δικό σου άγγιγμα. Το χάδι σου, έχει δική του ταυτότητα. Έχει μια νοσταλγική χροιά με μια υπόνοια δισταγμού, τόσο αμυδρή, που σχεδόν μοιάζει με μαγευτική σαγήνη. Κάθε βράδυ το νοσταλγώ. 
Τα βράδια όμως που ενωνόμαστε θέλω να σου προσφέρω με τόση λαχτάρα τα δικά μου χάδια. Να χαρτογραφήσω στο μυαλό μου κάθε σημάδι του κορμιού σου, να σου χαρίσω όλο τον έρωτα! 
Νιώθω τον έρωτα σαν να γαργαλαει τις παλάμες μου και θέλει να σου δοθεί ολοκληρωτικά σε κάθε επαφή. Σε αποζητάνε οι παλάμες μου, το καταλαβαίνεις; βαλε με το νου σου τι συμβαίνει τότε στη καρδιά...
Η καρδιά δεν σε νοσταλγεί Γλυκιε μου. Η καρδιά μου είναι μαζί σου. Ξεμπλέχτηκε από τα στήθη μου και μου ζήτησε να την κάνω δική σου. Στην έδωσα με απόλυτη ευχαρίστηση. 
Στην έδωσα γενναιόδωρα με τις πρώτες ενδείξεις, πως όντως όχι μόνο θα την προσέχεις, μα θα την αγαπάς. Κι έτσι κάθε φορά που συναντιόμαστε οι χτύποι της καρδιάς μου ανηφορίζουν το ρυθμό τους. Και κάπως μου φαίνεται πως και η δική σου καρδιά χορεύει εξίσου...



Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Έπαθα - Έρωτα

Το κατάλαβα όταν συνέβη κάτι στη δουλειά, και σχεδόν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νου ήταν τι θα έλεγε εκείνος αν ήταν εκεί.
Βλέπω τις ενδείξεις στη καθημερινότητά μου. Ψωνίζω στο σούπερ μάρκετ και διαλέγω πλέον πράγματα που θα άρεσαν και σε εκείνον. Θα κοιμηθώ μόνο στη μεριά μου στο κρεβάτι, περιμένοντας με δίψα το βράδυ που θα υπάρξει το κορμί του και στη δική του μεριά.
Με έχει κάνει να νιώθω τυχερή που υπάρχει στη ζωή μου. Με έχει κάνει να πιστεύω πως αξίζει.
Θέλω πρώτα για μένα αυτόν τον άνθρωπο, που αξίζει, να τον έχω δίπλα μου. Και όταν τον έχω δίπλα μου, τον έχω ψηλά. Δεν υπάρχουν σκιές όταν δυο άνθρωποι σέβονται και αποδέχονται ο ένας τον άλλο. Οι ορίζοντες μας αν και διαφέρουν σε σκηνικά και τοπία, ταιριάζουν ιδανικά υπό το πέπλο των ίδιων χρωματισμών. Σαν δυο κορμιά αγκαλιασμένα στο ίδιο κρεβάτι, μόνο φως τα τυλίγει και λάμπουν από έρωτα.
Βάζω τις λέξεις στη σειρά, κι όποια παρομοίωση και να εφεύρω με το νου μου, ωχριά μπροστά στην έπαρση της θύμησης του. Σε κάθε του άγγιγμα νιώθω να ανοίγω σαν λουλούδι τα πέταλά μου. Σε κάθε άκουσμα της φωνής του νιώθω το μυαλό μου να χαίρεται χωρίς να σκέφτεται, αγνή χαρά. Και όταν με λέει δική του, τότε η ανάσα μου σταματάει για λίγο, και η καρδιά μου τραντάζεται μέσα στο στήθος μου σαν να θέλει να βγει και να τον αγκαλιάσει.
Κάθε φορά θέλω να είμαι καλύτερη. Θέλω να βλέπω τον εαυτό μου στο καθρέφτη και να λέω "μπράβο σου, είσαι υπέροχη και αυτό που ζεις, σου αξίζει".
Παραδίνομαι σε μία παύση του χρόνου. Δεν υπάρχει κόσμος, δεν υπάρχει ύπαρξη. Έπαθα έρωτα.



Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Mother's Day

Μαμά, κάθε βήμα της ζωής μου το κάναμε παρέα. Στην αρχή διάλεγες εσύ τα μονοπάτια που θα ακολουθήσουμε, σιγά σιγά όμως με έβαζες και εμένα στο παιχνίδι. Ήσουν εκεί να μου δείχνεις τα όμορφα πράγματα που συναντούσαμε στη διαδρομή μας και με μάθαινες να επικεντρώνομαι σε αυτά. Να καλωσορίζω κάθε τι που μου φέρνει η ζωή, και να προσπαθώ να δω πέρα από το φαίνεσθαι.
Και αν έχανα την ισορροπία μου, πάντα μου κράταγες (και ευτυχώς ακόμα το κάνεις) το χέρι, να επανέλθω στο κέντρο μου. Ήμουν ελεύθερη να σμιλευτώ στην αγκαλιά σου, κάτω από τις αξίες και την ηθική που μου μετέφερες. Ήμουν ελεύθερη να εκφράσω τον αυθορμητισμό μου, κάτω από την αποδοχή και το σεβασμό που μου έδειχνες.
Σήμερα, ίσως να μην βρίσκομαι ακόμα κάτω από τις φτερούγες σου, και να δοκιμάζω να βρω τον δικό μου τρόπο να πετάω, το πέταγμά μου όμως είναι κοντά σου. Είμαι ευγνώμων που υπάρχεις στη ζωή μου σαν φίλη, μα είμαι ευλογημένη που σε έχω μητέρα!
Χρόνια πολλά μανούλα. Σ'αγαπώ!


Σάββατο 25 Απριλίου 2015

world Vs My world

Υπάρχουν του κόσμου οι φυλές, σε αυτό το πλανήτη, ανά είδος ύπαρξης. Ανάλογα τη προσέγγιση και την τοποθέτηση θα βρεις λογιών λογιών ανθρώπους. Κατηγοριοποιημένους ανά χρώμα, ανά φύλο, ανά πολιτικές πεποιθήσεις, ανά σεξουαλικές προτιμήσεις, ανά... ανά.. ανά...
Για μένα υπάρχουν δύο υποκατηγορίες στην οποία υπάγονται όλοι οι άνθρωποι.
Ο τρόπος διαχωρισμού σε ποιο από τα δύο μέρη ανήκει κάποιος, συμπεραίνεται ανάλογα με τη νοοτροπία και τη στάση που έχει απέναντι στη ζωή. Η πρώτη φυλή συμπεριλαμβάνει τους ανθρώπους που πιστεύουν πως είναι θαυμαστά όντα, με μοναδικές δυνατότητες. Η άλλη, αφορά εκείνους που πιστεύουν πως για ότι τους συμβαίνει φταίει συνήθως κάποιος εξωτερικός παράγοντας, τον οποίο δεν μπορούν να τον επηρεάσουν.
Η πρώτη φυλή ονομάζεται αγαπητοί άνθρωποι. Είναι εκείνοι που όταν έχουν κάποια ευχάριστη κατάσταση στη ζωή τους, χαίρονται, την εκτιμάνε και προσπαθούν να την απολαύσουν. Κάνουν πράγματα για να διατηρήσουν τα όμορφα και αντίστοιχα κάνουν πράγματα για να αλλάξουν ότι δεν τους αρέσει. Είναι κύριοι του εαυτού τους.
Η δεύτερη φυλή ονομάζεται μουντοί άνθρωποι. Είναι εκείνοι που σαν ζήσουν κάτι όμορφο, τρέμουν μην το χάσουν. Προσπαθούν να εξασφαλίσουν ότι δεν θα φύγει και αν υπάρξει κάτι κακό μουρμουράνε και μιζεριάζουν με ευκολία. Είναι εξαρτημένοι από το περιβάλλον τους.

Όλοι μας έχουμε στοιχεία και από τις δύο φυλές, η κύρια κατεύθυνση όμως με την οποία ζει κάποιος είναι πολύ ξεκάθαρη και συγκεκριμένη.
Εσύ, σε ποια φυλή ανήκεις?


Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Sinner's secret way to heaven

Μεγάλη αμαρτία να κάνεις κάποιον να νιώσει άσχημα. Ασέβεια κατά άλλους. Απολίτιστο. Φταίει η αμυγδαλή και η υπανάπτυξη του νεοφλοιού. Κακές καταγραφές. Εγκεφαλικές συνάψεις. Χαμηλή αυτοσυγκράτηση και έλλειψη αυτοελέγχου. Αντιστάσεις.
Στις μέρες μας το να είσαι θρήσκος δεν απέχει κατά πολύ από το να έχεις καλούς τρόπους. Μα στα αλήθεια κανείς δεν μας εξηγεί από που πηγάζει το πρόβλημα ανεξάρτητα από το πως θα το ονομάσεις.

Ψάχνω. Βρίσκω. Είμαι κοντά. Η απάντηση μοιάζει κάτι του στυλ "αγάπα τον άλλο ως εαυτό" μα δεν καταλαβαίνω. Κι όμως. Ο αυτοσεβασμός, η αυτοκυριαρχία, οι καλοί τρόποι, η πίστη, οι καταγραφές, όλα πηγάζουν από το πόσο σε αγαπάς και πως φροντίζεις για να είσαι αυτός που θες, ανάλογα τις πεποιθήσεις και τις ετικέτες που σου αρέσει να χρησιμοποιείς.
Το μυστικό είναι: με αγαπάω και με σέβομαι. Με ακούω και αποδέχομαι τις επιθυμίες μου. Εκφράζω τα συναισθήματα μου με επίγνωση και σιγουριά. Είμαι αυτόνομο ανθρώπινο ον, όπως και ο κάθε άλλος. Σέβομαι τις επιλογές μου και των άλλων. Όλοι έχουμε σημαντικό λόγο ύπαρξης. Όταν ισχύουν τα παραπάνω και είμαι ξεκάθαρη και αποφασισμένη για αυτό που θέλω, τότε και το έχω.

Δυσκολεύομαι, προς το παρόν, να λειτουργώ συνέχεια με αυτό το τρόπο. Ξέρω όμως πως κάπως έτσι όλοι μπορούμε να είμαστε κατά πολύ πιο χαρούμενοι από μέσα προς τα έξω.
To be continued . . .

Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Knowledge.!

I used to think that knowledge is sinful. When you know what is good or what is bad, doing one thing defines it sinful or not. But, after this weekend of my life, nothing would ever look the same. Knowledge is power as many, before me, has said.
However the quality of the knowledge defines if it will help you to be free, or not. I always had a strong belief that mentality determines the way your every single special unique moment / part / outcome of your life would be. Freedom is an advantage only people who have conquered this quality of knowledge have. I got a glimpse of this knowledge this weekend.
I am changing inside out. I feel reborn, or according to the period we are in, i feel my deepest and greatest self have been resurrected. I hope & wish for this to happen to all of you. If you choose wisely, knowledge will set you free.!




Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Sometimes we bloom...


Sometimes you make me feel so good, 
that i forget all bad...
Sometimes i feel so lonely, it's true,
but i'm not giving up...

Sometimes you are missing,
sometimes i am gone,
sometimes we are together
sometimes we are not.

Sometimes i try to fill our gaps,
but if i can't, i still hope it lasts...
Sometimes you do things that make me bloom,
but then you force me to break in two.

What i know is, that love is free.
When you love you don't wait to recieve.
- "You should call me in the morning."
- "No i shouldn't, you should do."
There's no love if we fight over,
These things feels just too small to. 
If we want, we'll find a way
to bloom together in everyday.

Sometimes you are missing
Sometimes i am gone,
sometimes we are together
sometimes we are not.                         S-O-N-G for the article! click here!

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Break free.

     She went from moon to shadow that haunted my mirror. And from the mirror she escaped and slipped in my unreal nightmares. Illusional and still real, haunting like no horror or terror could. But she could.
     The touch of her cold shaking fingers, the deadly sins she created to tempt me, the unwanted, or else described as banned, eye contact that left its absence in every moment of her presence. I feel so sick of the rules she planted in my head. I want to break free. But every time I do, her existance shows itself without appearance, with only a laugh too deep and dark full of irony and criticism. Sadly painful but honestly true. The dust of her thoughts surrounded me in a choking noose that threatened my survival. The smoke around, thick and cold, which looked like fog, made me doubt for my lasting. So unsure, so insecure, so hopeless, so vulnerable.
     I want to break free. I break through the unpainted brick wall of my cell, which used to feel simply fake every time I looked away and strongly harsh every time I touched its surface. I break free. I found myself down on my knees in front of her existence full of scratches and weakest than I ever was. I dare to break free. 
     I look at her. I lose the ground, I am terrified. No mercy follows my lead. My blurry sight, from tears that almost run, starts to clear. She is me. She is my worst me. I see me sound and clear. My fears, my worries, my unexpected needs. I broke free! I realize who she is. What she is made of. I gain my straight. I feel able again. I am almost free.
     Let's just have truce, me and you "the other side of me". Let's accept and love and evolve every single part of my whole. That's a way to conquer peace of mind and long-lasting happiness. Let's just be free. 





Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

H Tέxνη Tou

Γυρνάω το κορμί μου κάτω απ'τα σκεπάσματα... Τα δάχτυλά του γλιστράνε στο γοφό μου και απομακρίνονται ασυνείδητα... Έρχομαι πιο κοντά. Είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Τραβάω τα σεντόνια. Τον φιλάω στη μύτη πεταχτά λες και κάνω αταξία. Ανοίγει τα πρησμένα από τον ύπνο μάτια του, με τραβάει πιο κοντά, ανασαίνει στο λαιμό μου, μυρίζω τα μαλλιά του. Ερωτευόμαστε. Μπλέκω τα χέρια μου και τραβάω το κεφάλι του πάνω μου, σαν να λέω είναι δικός μου... "Νιαουρίζω."
Μου τραβάει τα μαλλιά, σαν να λέει είμαι δικιά του . Ανατριχιάζω. Σηκώνω το πόδι μου πάνω στο δικό του και εκείνος σαν ανταπόδοση με αρπάζει και μου γλυκαίνει το λαιμό. "Αχ..."
Γυρνάω ανυπόμονα... Πιάνει τα χέρια μου πίσω από τη πλάτη μου, με φιλάει στην ωμοπλάτη, με δαγκώνει, με σφίγγει, τρέμω (!) σαν χορδή από κιθάρα που με βασανίζει ηδονικά στο ρυθμό του.
Αρχίζει να κατεβάζει το καβάλο μου, λες και ξετυλίγει κάποιο λαχταριστό γλυκο. Με χαϊδεύει προκλητικά. Τεντώνομαι προς το μέρος του με νάζι. Παρακακολουθώ τον εαυτό μου να απολαμβάνει το αγγιγμα του. Ακούγεται το πρόστυχο γελάκι του στα αυτιά μου, καθώς μου πιπιλάει το λοβό. Γλύφει τα δάχτυλά του και αγγίζει το στέρνο μου, αφήνοντας μία αύρα επιθυμίας. Γραπώνω με τα νύχια μου το χέρι του, σαν γατί που βρήκε αυτό που θέλει, και το φέρνω ανάμεσα στα στήθια μου. Τρυπώνει μέσα από το ρούχο και παίζει με τον αφαλό μου γαργαλιστικά. "Μη!" 
Μ'αρπάζει στο άκουσμα αυτής της λέξης και ανεβαίνει πάνω μου σαν κυριαρχικό λιοντάρι. Τα σεντόνια πέφτουν. Κρατάει το λαιμό μου, ανεβαίνουν οι παλμοί στο πρόσωπό μου, η ανάσα μου κοντεύει να κοπεί, υποκύπτω. Απλώνω τα χέρια μου και αφήνω τις γρατζουνιές μου στο κορμί του. Πιάνει τα χέρια μου και τα σηκώνει ψηλά. Οι καρποί μου κλειδώνουν μες τις παλάμες του. Πυρετός! Αρχίζει να με τσιμπάει με τα δόντια του δημιουργώντας κόκκινα σημάδια. Έχω γίνει ο καμβάς του, δέχομαι κάθε δημιούργημα του πάνω μου, να νιώθω τη τέχνη του στο κορμί μου. Βαριανασαινω και σφίγγω τις γροθιές μου δυνατά! Μπιγω τα νύχια στις παλάμες μου και απότομα ξυπνάω.
Είμαι ιδρωμένη. Είμαι στο κρεβάτι.
Πιάνω το φλιτζάνι του καφέ και αναρωτιέμαι... that somebody...