Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Got me by surprise.!

Ο Αύγουστος για μένα ήταν ένας μήνας αναμονής. Ένας μήνας αδράνειας αλλά και ετοιμότητας συγχρόνως. Ωστόσω μέσα στο Σεπτέμβρη μπήκα σε διαδικασια δράσης και κινητοποίησης. Είχα αρνηθεί να παίξω στο παιχνίδι του έρωτα, προσπαθόντας να κερδίσω έδαφος σε άλλες αρένες της ζωής. Ένα τραγούδι όμως ηχεί μέσα μου αποδικνύοντας, πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει... ξάφνου έπεσε ένα ραβασάκι στα χέρια μου, εκεί που καθάριζα το βομβαρδισμένο από χαρτιά γραφείο μου, το οποίο έλεγε: "θυμήσου τι τραγούδι ψυθηρίζει το μυαλό σου, και αμέσως θα καταλάβεις σε ποιό μονοπάτι είσαι". Η αλήθεια να λέγεται. Τα τραγούδια που υποσινειδητα κρατάμε σε playlist στο μυαλό μας και όλο παίζουν σε επανάλληψη, είναι αυτά που εκφράζουν καλύτερα από κάθε τι άλλο τη κατάσταση που ζούμε εκείνη τη στιγμή. Τουλάχιστον σε εμένα, αυτό ισχύει. (όπως επίσης μπορείς να αλλάξεις τη διάθεσή σου από τη μουσική που ακούς) Και αναρρωτιέμαι πως από την άρνηση μεταφέρεσαι στην αποδοχή έτσι απλά.(;) Πως οι πρωτεραιότητες ανακατατάσσονται με τόση ευκολία και αναδιοργανώνουν τη διάταξη του μυαλού και της καθημερινότητας; Αλλάζοντας την οπτική γωνια των πραγμάτων και ρίχνοντας ένα ανοιξιάτικο χαμόγελο στα γεγονότα, που είναι σίγουρα ταιριαστο με τον καιρό αλλά όχι με το φθινόπωρο,έτσι απλά διαπιστώνω... Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο!
Ο δικός μου, είσαι εσύ! (Π.Ρ.Κ.)



Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Denial

Τον κοίταξα κατάματα. Μέσα από τα μάτια του προσπάθησα να δω τι κρύβει στο μυαλό του... Τι νιώθει στη καρδιά του. Και ακόμα και αν δεν κατάλαβα, δεν μ' ένοιαξε και τόσο. Άλλωστε έχω διαλέξει μονοπάτι. Είμαι εκεί που οι ταμπέλες δείχνουν "no love for me, thank you very much" ή "feel no love, or else run". Αρνούμαι να ερωτευτώ. Δεν το αντέχει ο οργανισμός μου. Αυτή η ζαλάδα που περιμένεις το καλημέρα εκείνου. σε ένα μπερδεμένο sms ανάμεσα στις επαγγελματικές αναπάντητες, ή αυτή η ζαχαρώδης χαρά που σε πιάνει όταν σου λέει να βγείτε, και παρόλο που δεν έχεις κενό στο πρόγραμμά σου, στραμπουλίζεις τις ασχολίες σου για να δημιουργήσεις καμιά ωρίτσα για "εσάς". Όχι, η ζωή μου δεν ανέχεται έρωτες αυτή τη στιγμή. 
Να μου συμβεί τίποτα αξιόλογο δηλαδή και να μην έχω κολλητή να τα πω, χαχα. (Χ.Κ. για σένα λέω που μου λείπεις) 
Είναι περισσότερο που αφήνεις τον εαυτό σου... χαλαρώνεις τα ηνία. Βάζεις να φτιάξεις το καφέ και χύνεται καθώς τον σκέφτεσαι. Διαβάζεις αυτές τις μικρές λεξούλες "μου λείπεις" που είναι τελείως χαζές γιατί πότε πρόλαβε να του λείψεις, και νιώθεις λες και κέρδισες το λαχείο. Και όχι οποιονδήποτε αριθμό... όοοχι, μα τον πρώτο αριθμό παρακαλώ γιατί τελείως ανεξήγητα σου λείπει και εσένα, αποπνιχτικά κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς παραδοχή.! Αυτό που ότι κοτσανούλα και να σου πει, εσύ χαχανίζεις λες και αυτός έχει πάρει μεταπτυχιακό στο stand up comedy και εσύ έχεις πάρει τίποτα ληγμένα, ή το γεγονός ότι σου προτείνει να γνωρίσεις τους φίλους του και εσύ μετατρέπεσαι σε μαρμελάδα ή και μερέντα / νουτέλα ανάλογα τα γούστα...
Αναριγίζει η καρδιά και άλλοτε πάλι ραγίζει. Αμφιταλαντέυεσαι στο φόβο, αχ αυτό το φόβο που τόσο έντονα σου κόβει τα πόδια, τη μιλιά, κάνει τα χέρια να ιδρώνουν, και τα δικά σου, και τα δικά του, και σ' εκείνο το φτερούγισμα, ένα φτερούγισμα που δεν ρωτά και απλά υπάρχει ξεφυτρώνοντας και παίρνοντας πρωτοβουλίες να τον δεις.!
Και αντίστοιχα μπερδεύονται στο μυαλό οι μελωδίες μίας ταξιδιάρικης ρούμπας "whatever happens" που λες ότι είναι να γίνει θα γίνει ας το ζήσω τουλάχιστον, και μίας άλλης ρούμπας πολύ πιο αργής που δεν θέλει καν καβαλιέρο "love is a losing game" και σε κάνει να λες τι θέλω και μπλέκομαι... Αλληθώρισα...