Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Απλά...

Θλίψη λες και η βροχή έμπαινε μες στο σπίτι. Το άρωμά του έχει χαθεί πια απ'τη ζακέτα του. Εκείνος έσβησε από την καθημερινότητά μου, σαν μία φωτογραφία στο κινητό που απλά πατάς διαγραφή και δεν επανακτάται. Και ας μου κόβεται η ανάσα κάθε φορά που στο ραδιόφωνο παίζει το τραγούδι του. Εκείνο που είχα βάλει για δικό του ήχο κλήσης στο κινητό.
Τα πράγματα του καθενός επέστρεψαν στο κάτοχό τους και εγώ αλλαγμένη, από τότε που γνωριστήκαμε μέχρι σήμερα, έχω συνδέσει ασχολίες μου με τη μορφή του.
Μου στοιχειώνει τη σκέψη σαν πιπέρι στο φαγητό, που λίγο παραπάνω και σ'έκαψε. Μας κόπηκε η όρεξη... Μας κόπηκε και ο έρωτας. Έσπασε ο έρωτας. Έσπασε και δεν νοιάστηκε κανένας...
Ούτε και εγώ. Γιατί ίσως ξεχάσω... Και όταν συμβεί αυτό, απλά, δεν θα με νοιάζουν τα λόγια που ειπώθηκαν, τα όνειρα που σχεδιάστηκαν, τα αγγίγματα που ενώθηκαν, τα βράδια που αναφώνησαν, τα χαμόγελα που χορεύτηκαν, τους εγωισμούς που τσακώθηκαν, τις ζήλιες που κυρίευσαν, τις αμφιβολίες που κυριάρχησαν, τις ανασφάλειες που μας σκότωσαν. Όλα αυτά θα ξεχαστούν, απλά.
Ρομαντικός, τρυφερός και ερωτευμένος... Eκείνο το βράδυ στη παραλία, με το τριαντάφυλλο, τις φράουλες, τη σαμπάνια... Τι και αν δεν είχαμε φράουλες εγώ τις γεύτηκα κάτω από τα αστέρια με περίσσια όρεξη και λαχτάρα. Τον λάτρεψα για μια οφθαλμαπάτη που μ'έκανε απλά να πιστέψω. Και για ακόμα μία φορά με τα εργαλεία που μου δόθηκαν είπα να εξιδανικεύσω το ταίρι μου και ας ήταν να εθελοτυφλώ για λίγο.
Τόσο απλά.


Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Con - fus - ion

Μπλεχτήκανε οι σκέψεις μας, οι αισθήσεις μας, οι μέρες μας...
Μέσα σ'αυτό, μέσα απ'αυτό γεννήθηκαν συναισθήματα... Δημιουργήθηκαν αγωνίες!
Και αυτές οι αγωνίες μ'έκαναν να θέλω να είμαι πιο "προσεκτική", πιο "καλή", πιο "όπως νομίζω πως θα του άρεσε περισσότερο".
Ποιος άλλωστε δεν τα κάνει αυτά; Ποιος, μικρός - μεγάλος, έμπειρος - άπειρος, άπαξ και τυφλωθεί με το μαντήλι του έρωτα, δεν αναζητά κάτι ακόμα να εκδηλώσει;
Το μυαλό μου έμοιαζε με ουρανό, που ανεξαρτήτως καιρού, αστραποβρόνταγε από σκέψεις που τρέχουν η μία μετά την άλλη. Κι όμως σε αυτή την αστραποβροχή, η λάμψη της δικής του σκέψης, έμοιαζε με ήλιος που γλυκαίνει τόσο τρυφερά. Και αν γαλήνη φέρνει η σκέψη του στο νου μου, τότε η αγκαλιά του έμοιαζε πυροτέχνημα φροντίδας. Αχ, και πως μου άρεσε να του χαϊδεύω το μέτωπο, και να κλείνει τα μάτια με αυτό το μαγευτικό μορφασμό "το απολαμβάνω", σαν γατί.
Ναι, ναι... Εγώ που άλλοτε πάλευα να μην ξανά αντικρίσω το νησί του έρωτα, να μην βαδίσω στις ακτές του... Βάδισα.
Και τώρα πάλι βρίσκομαι σ'έναν ακόμα ωκεανό. Δεν υπάρχει πια το νησί του έρωτα. Τουλάχιστον όχι το δικό μας, απλά όλα γράφτηκαν ενώ εξακολουθούσαν να είναι μπλεγμένες οι ζωές μας.



Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Αλλαγές vs Επιλογές

Όσο με φοβίζουν οι αλλαγές, άλλο τόσο με συναρπάζουν. Μία αλλαγή σημαίνει πως κατευθύνεσαι προς μία άγνωστη κατεύθυνση. Πιθανόν να είναι καλύτερη, αλλά ίσως και όχι. Κάποιος κάποτε μου είπε: "τα πράγματα που σε φοβίζουν έχουν μία πιο ευχάριστη όψη αν ξέρεις πως να τα χρησιμοποιήσεις". Έτσι ο άλλοτε φόβος μου, πλέον γίνεται περιέργεια, αφού τίποτα δεν μένει ποτέ το ίδιο.
Ξέρω πως καμιά φορά γίνομαι ξεροκέφαλο γατί, που δεν θέλει  να κάνει μπάνιο. Μα συνήθως όταν το καλοσκέφτομαι και φωλιάζουν για λίγο οι σκέψεις στο μυαλό μου, δοκιμάζω μόνη μου να βραχώ.
Υπάρχουν στιγμές στη καθημερινότητά μου που με δυσκολεύουν αρκετά. Μα εκεί είναι που συνειδητοποιώ πως απλά χρησιμοποιώ λάθος τη κατάσταση. Το να κατανέμω συνειδητά ή ασυνείδητα λάθος το χρόνο ή τις προτεραιότητές μου αποτελεί ξεκάθαρα επιλογή μου, που μπορεί να αλλάξει. Σκέφτομαι λοιπόν πως "όταν αγαπάς τις επιλογές σου, αγαπάς τη ζωή σου"!