Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Denial

Τον κοίταξα κατάματα. Μέσα από τα μάτια του προσπάθησα να δω τι κρύβει στο μυαλό του... Τι νιώθει στη καρδιά του. Και ακόμα και αν δεν κατάλαβα, δεν μ' ένοιαξε και τόσο. Άλλωστε έχω διαλέξει μονοπάτι. Είμαι εκεί που οι ταμπέλες δείχνουν "no love for me, thank you very much" ή "feel no love, or else run". Αρνούμαι να ερωτευτώ. Δεν το αντέχει ο οργανισμός μου. Αυτή η ζαλάδα που περιμένεις το καλημέρα εκείνου. σε ένα μπερδεμένο sms ανάμεσα στις επαγγελματικές αναπάντητες, ή αυτή η ζαχαρώδης χαρά που σε πιάνει όταν σου λέει να βγείτε, και παρόλο που δεν έχεις κενό στο πρόγραμμά σου, στραμπουλίζεις τις ασχολίες σου για να δημιουργήσεις καμιά ωρίτσα για "εσάς". Όχι, η ζωή μου δεν ανέχεται έρωτες αυτή τη στιγμή. 
Να μου συμβεί τίποτα αξιόλογο δηλαδή και να μην έχω κολλητή να τα πω, χαχα. (Χ.Κ. για σένα λέω που μου λείπεις) 
Είναι περισσότερο που αφήνεις τον εαυτό σου... χαλαρώνεις τα ηνία. Βάζεις να φτιάξεις το καφέ και χύνεται καθώς τον σκέφτεσαι. Διαβάζεις αυτές τις μικρές λεξούλες "μου λείπεις" που είναι τελείως χαζές γιατί πότε πρόλαβε να του λείψεις, και νιώθεις λες και κέρδισες το λαχείο. Και όχι οποιονδήποτε αριθμό... όοοχι, μα τον πρώτο αριθμό παρακαλώ γιατί τελείως ανεξήγητα σου λείπει και εσένα, αποπνιχτικά κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς παραδοχή.! Αυτό που ότι κοτσανούλα και να σου πει, εσύ χαχανίζεις λες και αυτός έχει πάρει μεταπτυχιακό στο stand up comedy και εσύ έχεις πάρει τίποτα ληγμένα, ή το γεγονός ότι σου προτείνει να γνωρίσεις τους φίλους του και εσύ μετατρέπεσαι σε μαρμελάδα ή και μερέντα / νουτέλα ανάλογα τα γούστα...
Αναριγίζει η καρδιά και άλλοτε πάλι ραγίζει. Αμφιταλαντέυεσαι στο φόβο, αχ αυτό το φόβο που τόσο έντονα σου κόβει τα πόδια, τη μιλιά, κάνει τα χέρια να ιδρώνουν, και τα δικά σου, και τα δικά του, και σ' εκείνο το φτερούγισμα, ένα φτερούγισμα που δεν ρωτά και απλά υπάρχει ξεφυτρώνοντας και παίρνοντας πρωτοβουλίες να τον δεις.!
Και αντίστοιχα μπερδεύονται στο μυαλό οι μελωδίες μίας ταξιδιάρικης ρούμπας "whatever happens" που λες ότι είναι να γίνει θα γίνει ας το ζήσω τουλάχιστον, και μίας άλλης ρούμπας πολύ πιο αργής που δεν θέλει καν καβαλιέρο "love is a losing game" και σε κάνει να λες τι θέλω και μπλέκομαι... Αλληθώρισα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου