Θυμήθηκα τον πρώτο μου έρωτα, που πριν από μερικές εβδομάδες έκανε έντονα βόλτες στο μυαλό μου. Θυμήθηκα αυτή την έντονη ενέργεια που ασκούσε πάνω μου, και ενώ γενικά είμαι ένας "στεγνός" άνθρωπος στη καθημερινότητά μου, ή τουλάχιστον ήμουν, εκείνος με έκανε να ξεσπώ. Να βγάζω τα εσώψυχα μου σε ένα κλάμα ποταμών κάθε φορά που χωριζόμασταν. Δεν ήταν ο αποχωρισμός που μ'έκανε να κλαίω. Δεν ήταν καν ότι θα έκανα καιρό να τον δω. Απλά ασκούσε μία ενέργεια πάνω μου, πιο δυνατή απ' οτιδήποτε μέχρι τότε είχα βιώσει.
Σήμερα, μερικές εβδομάδες μετά τη θύμησή του, καταρρίπτω πολλά απ' όσα τότε με τόση αφοσίωση και λαχτάρα είχα πει. Είμαι στο πλατύσκαλο της απελευθέρωσης του νου, μπροστά στη πόρτα της αγάπης. Είμαι εκεί που δεν φαντάστηκα πως θα υπήρχε ποτέ σημείο να σταθείς.
Βλέπω και αναγνωρίζω πλέον ξεκάθαρα όλα όσα στο παρελθόν είχαν λάβει μέρος στη ζωή μου. Είναι άλλη αίσθηση αυτή που για πρώτη φορά νιώθεις το σκίρτημα του έρωτα στα στήθη. Μα είναι πολύ πιο γενναιόδωρη η καρδιά και ο νους, όταν το νιώθεις πια με επίγνωση χωρίς αυτή την νεανική έπαρση και ζάλη του "πρωτάρη".
Χαίρομαι που επιτέλους το νιώθω, με σιγουριά και ασφάλεια τόσο αλλοπρόσαλλα τυλιγμένα όλα στα κύματα του αυθορμητισμού. Και αυτή η γεύση του έρωτά μας, που επιστρέφει με την ίδια ένταση και πάθος... Αυτό το άρωμα της αγάπης μας, που κυριαρχεί στις πράξεις και στα λόγια.... Αυτό το χρώμα, το δικό μας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου