..just this...

Περνάμε ώρες καθημερινά μιλώντας. Δεν είχα ιδέα ότι όντως μπορείς να το κάνεις αυτό. Να βρίσκεις πράγματα να πεις. Να μην βαριέσαι.
Υπάρχουν κάποιες παύσεις που απλά προκύπτουν γιατί κοιτάω το πρόσωπό του στην οθόνη. Προσπαθώ να ρουφήξω όσο πιο πολύ μπορώ από την απομακρυσμένη μας επαφή.
Χωρίς άγγιγμα... Χωρίς μυρωδιά... Χωρίς ενέργεια...
Αν και η ενέργειά του με αγγίζει έστω και μέσα από τη φωνή του... Αλλά θέλω και άλλο. Θέλω κάτι πιο ισχυρό. Κάτι που απλά να μην παλεύω για να τον απολαύσω.
Η καρδιά μου πλημμυρίζει με λέξεις που μόνο τα μάτια μου μπορούν να του τις πουν. Αλλά, απλά περιμένω. Περιμένω τη κατάλληλη στιγμή να ειπωθούν. Και αν ακόμα και οι λέξεις που το στόμα τολμάει να αρθρώσει δεν μπορούν να μεταφέρουν αυτό το ρίγος που ταλαντεύει το κορμί μου, προσπαθώ... Και μέσα από αυτή τη προσπάθεια τον θέλω πιο πολύ. Θέλω το σώμα του, το μυαλό του, το ασυνείδητο του.
Θέλω να γνωρίσω τις αυτόματες κινήσεις του, που μόνο κάποιος που σε "ξέρει" καλά μπορεί να ξεχωρίσει. Θέλω να διακρίνω τους διαλόγους του μυαλού του, που μόνο εκείνος μπορεί να τους ακούσει. Θέλω να συντροφεύω κάθε επιθυμία και όνειρό του που μόνο μαζί θα κάνουμε πράξη.
Κι όλα αυτά τα θέλω από κάθε πλευρά και άποψη.
Θέλω να αφήσω τον εαυτό μου να εκτεθεί σ'εκείνον. Στα μάτια του, στα χέρια του, στις σκέψεις του. Θέλω να αφήσω τον νου μου ελεύθερο να του εκφραστεί. Να αφήσω το κορμί μου ελεύθερο να απολαύσει. Θέλω να τον αφήσω να με κατακτήσει με κάθε τρόπο.

S-O-N-G for the article! click here!

... jungle head ...

Η αγαπημένη μου bloger rockmantic, έκανε μία ανάρτηση σήμερα και μου θύμισε. (παρενθέσεις)
Θυμήθηκα τον πρώτο μου έρωτα, που πριν από μερικές εβδομάδες έκανε έντονα βόλτες στο μυαλό μου. Θυμήθηκα αυτή την έντονη ενέργεια που ασκούσε πάνω μου, και ενώ γενικά είμαι ένας "στεγνός" άνθρωπος στη καθημερινότητά μου, ή τουλάχιστον ήμουν, εκείνος με έκανε να ξεσπώ. Να βγάζω τα εσώψυχα μου σε ένα κλάμα ποταμών κάθε φορά που χωριζόμασταν. Δεν ήταν ο αποχωρισμός που μ'έκανε να κλαίω. Δεν ήταν καν ότι θα έκανα καιρό να τον δω. Απλά ασκούσε μία ενέργεια πάνω μου, πιο δυνατή απ' οτιδήποτε μέχρι τότε είχα βιώσει.
Σήμερα, μερικές εβδομάδες μετά τη θύμησή του, καταρρίπτω πολλά απ' όσα τότε με τόση αφοσίωση και λαχτάρα είχα πει. Είμαι στο πλατύσκαλο της απελευθέρωσης του νου, μπροστά στη πόρτα της αγάπης. Είμαι εκεί που δεν φαντάστηκα πως θα υπήρχε ποτέ σημείο να σταθείς.
Βλέπω και αναγνωρίζω πλέον ξεκάθαρα όλα όσα στο παρελθόν είχαν λάβει μέρος στη ζωή μου. Είναι άλλη αίσθηση αυτή που για πρώτη φορά νιώθεις το σκίρτημα του έρωτα στα στήθη. Μα είναι πολύ πιο γενναιόδωρη η καρδιά και ο νους, όταν το νιώθεις πια με επίγνωση χωρίς αυτή την νεανική έπαρση και ζάλη του "πρωτάρη".
Χαίρομαι που επιτέλους το νιώθω, με σιγουριά και ασφάλεια τόσο αλλοπρόσαλλα τυλιγμένα όλα στα κύματα του αυθορμητισμού. Και αυτή η γεύση του έρωτά μας, που επιστρέφει με την ίδια ένταση και πάθος... Αυτό το άρωμα της αγάπης μας, που κυριαρχεί στις πράξεις και στα λόγια.... Αυτό το χρώμα, το δικό μας....

S-O-N-G for the article! click here!

Delayed wishes...?

Πίστεψα πως για μία φορά στη ζωή μου, ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα on time. Δεν λειτούργησε σαν κρατική ελληνική υπηρεσία, ούτε σαν εμένα στα πρώτα μου ραντεβού, αλλά Εγγλέζος και on time.!
Αλλά όπως πάντα πιστός στην ιδεολογία "το καλό πράγμα αργεί να γίνει" έρχομαι προ τετελεσμένων γεγονότων και έκπληκτη από τα παιχνίδια που παίζει αυτή η ανυπότακτη καρδιά στα στήθια μου, με συνεργό τον μικρό τροφαντό αγγελάκο.
Και το μυαλό μου παίρνει αέρα, και αντί για γη, πατάω σε αιθέριους ανέμους αστερόσκονης. Έχω κυριολεκτικά σφραγισμένο στο πρόσωπό μου αυτό το χαμόγελο διαστάσεις "αφτί με αφτί" και ασταμάτητα αναπολώ το "σημαντικό" βράδυ.
Ποιο ήταν όμως το σημείο κλειδί για όλα αυτά? Το γλυκό παλικάρι με βοήθησε να ξεκλειδώσω τις μπλοκαρισμένες κλειδαριές του εγκεφάλου μου, που εδώ και μέρες με παιδεύουν απαγορεύοντας μου την πρόσβαση στην ηρεμία και τη ξεγνοιασιά. Έτσι λοιπόν ήρθε και εκείνος και σαν γνωστικός κλειδαράς, ή ακόμα καλύτερα "Παυλόπουλος" με τα αντικλείδια του, ξεκλείδωσε τις ανοιχτές μου πόρτες που τόσο πολύ με προβλημάτιζαν.
Έτσι μαζί με τις "έγνοιες" μου ξεσήκωσε ολόκληρο το νου. Όλα τόσο αθώα, και ταυτόχρονα ρομαντικά, ληθαργικά ρομαντικά θα έλεγα. Σε έναν ιδανικό τόνο απελευθέρωσης του νου. Ξέρει τα βήματα του χορού. Και η μουσική του, είναι τόσο μεθυστική...

S-O-N-G for the article! click here!