Πίστεψα πως για μία φορά στη ζωή μου, ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα on time. Δεν λειτούργησε σαν κρατική ελληνική υπηρεσία, ούτε σαν εμένα στα πρώτα μου ραντεβού, αλλά Εγγλέζος και on time.!
Αλλά όπως πάντα πιστός στην ιδεολογία "το καλό πράγμα αργεί να γίνει" έρχομαι προ τετελεσμένων γεγονότων και έκπληκτη από τα παιχνίδια που παίζει αυτή η ανυπότακτη καρδιά στα στήθια μου, με συνεργό τον μικρό τροφαντό αγγελάκο.
Και το μυαλό μου παίρνει αέρα, και αντί για γη, πατάω σε αιθέριους ανέμους αστερόσκονης. Έχω κυριολεκτικά σφραγισμένο στο πρόσωπό μου αυτό το χαμόγελο διαστάσεις "αφτί με αφτί" και ασταμάτητα αναπολώ το "σημαντικό" βράδυ.
Ποιο ήταν όμως το σημείο κλειδί για όλα αυτά? Το γλυκό παλικάρι με βοήθησε να ξεκλειδώσω τις μπλοκαρισμένες κλειδαριές του εγκεφάλου μου, που εδώ και μέρες με παιδεύουν απαγορεύοντας μου την πρόσβαση στην ηρεμία και τη ξεγνοιασιά. Έτσι λοιπόν ήρθε και εκείνος και σαν γνωστικός κλειδαράς, ή ακόμα καλύτερα "Παυλόπουλος" με τα αντικλείδια του, ξεκλείδωσε τις ανοιχτές μου πόρτες που τόσο πολύ με προβλημάτιζαν.
Έτσι μαζί με τις "έγνοιες" μου ξεσήκωσε ολόκληρο το νου. Όλα τόσο αθώα, και ταυτόχρονα ρομαντικά, ληθαργικά ρομαντικά θα έλεγα. Σε έναν ιδανικό τόνο απελευθέρωσης του νου. Ξέρει τα βήματα του χορού. Και η μουσική του, είναι τόσο μεθυστική...
