Σκέψεις που πηγαινοέρχονται στη βροχή και αφήνουν πατημασιές λάσπης στο καθαρό χαλί μου. Δημιουργούν ένα αχανές ρεύμα σύγχυσης που δυσκολεύομαι να διαχειριστώ, και απλά το αφήνω να αλωνίζει ανεξέλεγκτα. Μία ακαταστασία σε συσκευασία ενθουσιασμού και ανυπομονησίας. Η κορδέλα είναι πουά. Πάντα μου άρεσαν αυτά τα χαρούμενα χρώματα, με λευκές βούλες σε κορδέλες ή και κούπες του καφέ. Βέβαια τώρα ο καιρός υποστηρίζει άνετα ζεστή σοκολάτα και σκυλίσιες αγκαλιές. Ο χρόνος πάλι δεν το υποστηρίζει. Τι τον έπιασε και τρέχει έτσι ξαφνικά? Από τη μία μου αρέσει, γιατί όσο πιο πολύ τρέχει, τόσο πιο παρελθόν γίνονται όλα όσα είχαν υπάρξει. Από την άλλη... Από την άλλη δεν προλαβαίνω να γευτώ αυτή τη ζεστή σοκολάτα παρέα με το σκύλο μου. Οι σταγόνες χτυπούν το τζάμι στο παράθυρό μου, σαν να μου λένε κοίταξέ μας, χορεύουμε για σένα...
Κι όμως, το κενό. Αυτό το κενό υπενθυμίζει πως δεν θα έπρεπε να υφίσταται. Σκεπάζεται προσωρινά με κάποιες ρομαντικές σκέψεις, και οι απολήξεις μοιάζουν πιθανό να μετριάζονται κατά πολύ. Μα το κενό συνεχίζει να υπάρχει. Το γυροφέρνω στο δωμάτιο, αλλάζοντας θέση στα έπιπλα. Κάτι μου μπλοκάρει την κατανόηση της κατάστασης, και έτσι ανακαινίζω τη σειρά τους.
Όχι, το κενό δεν δημιουργήθηκε από κάποιον έρωτα. Άλλωστε όλοι ολόκληρα είμαστε που προσπαθούμε να βρούμε συνοδοιπόρο στο χάρτη της εξέλιξης. Το κενό πηγάζει από μένα. Αφήνω τα χέρια μου να γλιστρήσουν στην αντανάκλαση του καθρέφτη μου... Διαλογίζομαι με τον εαυτό μου. Τι θες; Διάλεξε τι θες και κάνε το, λέω με τα μάτια. Έχεις ακρωτηριάσει την ύπαρξή σου για ακόμα μία φορά: Σκέφτεσαι υπερβολικά, δρας ελάχιστα. Βήχω για λίγο.
Αφήνω το χρόνο να πρωταγωνιστήσει στη δική μου ζωή. Υπνωτίζομαι από το πόσο όμορφα τα καταφέρνει. Όχι για πολύ. Φτερωτά μακροβούτια μες τη ψυχή μου αποδεικνύουν πως μόνο όταν καβαλικεύω τη ζωή νιώθω γεμάτη. Ναι, η ζωή είναι ένα ζωηρό άλογο.
