Έπαθα - Έρωτα

Το κατάλαβα όταν συνέβη κάτι στη δουλειά, και σχεδόν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νου ήταν τι θα έλεγε εκείνος αν ήταν εκεί.
Βλέπω τις ενδείξεις στη καθημερινότητά μου. Ψωνίζω στο σούπερ μάρκετ και διαλέγω πλέον πράγματα που θα άρεσαν και σε εκείνον. Θα κοιμηθώ μόνο στη μεριά μου στο κρεβάτι, περιμένοντας με δίψα το βράδυ που θα υπάρξει το κορμί του και στη δική του μεριά.
Με έχει κάνει να νιώθω τυχερή που υπάρχει στη ζωή μου. Με έχει κάνει να πιστεύω πως αξίζει.
Θέλω πρώτα για μένα αυτόν τον άνθρωπο, που αξίζει, να τον έχω δίπλα μου. Και όταν τον έχω δίπλα μου, τον έχω ψηλά. Δεν υπάρχουν σκιές όταν δυο άνθρωποι σέβονται και αποδέχονται ο ένας τον άλλο. Οι ορίζοντες μας αν και διαφέρουν σε σκηνικά και τοπία, ταιριάζουν ιδανικά υπό το πέπλο των ίδιων χρωματισμών. Σαν δυο κορμιά αγκαλιασμένα στο ίδιο κρεβάτι, μόνο φως τα τυλίγει και λάμπουν από έρωτα.
Βάζω τις λέξεις στη σειρά, κι όποια παρομοίωση και να εφεύρω με το νου μου, ωχριά μπροστά στην έπαρση της θύμησης του. Σε κάθε του άγγιγμα νιώθω να ανοίγω σαν λουλούδι τα πέταλά μου. Σε κάθε άκουσμα της φωνής του νιώθω το μυαλό μου να χαίρεται χωρίς να σκέφτεται, αγνή χαρά. Και όταν με λέει δική του, τότε η ανάσα μου σταματάει για λίγο, και η καρδιά μου τραντάζεται μέσα στο στήθος μου σαν να θέλει να βγει και να τον αγκαλιάσει.
Κάθε φορά θέλω να είμαι καλύτερη. Θέλω να βλέπω τον εαυτό μου στο καθρέφτη και να λέω "μπράβο σου, είσαι υπέροχη και αυτό που ζεις, σου αξίζει".
Παραδίνομαι σε μία παύση του χρόνου. Δεν υπάρχει κόσμος, δεν υπάρχει ύπαρξη. Έπαθα έρωτα.

S-O-N-G for the article! click here!

Φτερωτά μακροβούτια!

Υπάρχει ένα κενό. Ένα κενό που ξεκινάει από το νου και οι απολήξεις του φτάνουν ως το κέντρο του θώρακα.

Σκέψεις που πηγαινοέρχονται στη βροχή και αφήνουν πατημασιές λάσπης στο καθαρό χαλί μου. Δημιουργούν ένα αχανές ρεύμα σύγχυσης που δυσκολεύομαι να διαχειριστώ, και απλά το αφήνω να αλωνίζει ανεξέλεγκτα. Μία ακαταστασία σε συσκευασία ενθουσιασμού και ανυπομονησίας. Η κορδέλα είναι πουά. Πάντα μου άρεσαν αυτά τα χαρούμενα χρώματα, με λευκές βούλες σε κορδέλες ή και κούπες του καφέ. Βέβαια τώρα ο καιρός υποστηρίζει άνετα ζεστή σοκολάτα και σκυλίσιες αγκαλιές. Ο χρόνος πάλι δεν το υποστηρίζει. Τι τον έπιασε και τρέχει έτσι ξαφνικά? Από τη μία μου αρέσει, γιατί όσο πιο πολύ τρέχει, τόσο πιο παρελθόν γίνονται όλα όσα είχαν υπάρξει. Από την άλλη... Από την άλλη δεν προλαβαίνω να γευτώ αυτή τη ζεστή σοκολάτα παρέα με το σκύλο μου. Οι σταγόνες χτυπούν το τζάμι στο παράθυρό μου, σαν να μου λένε κοίταξέ μας, χορεύουμε για σένα...

Κι όμως, το κενό. Αυτό το κενό υπενθυμίζει πως δεν θα έπρεπε να υφίσταται. Σκεπάζεται προσωρινά με κάποιες ρομαντικές σκέψεις, και οι απολήξεις μοιάζουν πιθανό να μετριάζονται κατά πολύ. Μα το κενό συνεχίζει να υπάρχει. Το γυροφέρνω στο δωμάτιο, αλλάζοντας θέση στα έπιπλα. Κάτι μου μπλοκάρει την κατανόηση της κατάστασης, και έτσι ανακαινίζω τη σειρά τους.

Όχι, το κενό δεν δημιουργήθηκε από κάποιον έρωτα. Άλλωστε όλοι ολόκληρα είμαστε που προσπαθούμε να βρούμε συνοδοιπόρο στο χάρτη της εξέλιξης. Το κενό πηγάζει από μένα. Αφήνω τα χέρια μου να γλιστρήσουν στην αντανάκλαση του καθρέφτη μου... Διαλογίζομαι με τον εαυτό μου. Τι θες; Διάλεξε τι θες και κάνε το, λέω με τα μάτια. Έχεις ακρωτηριάσει την ύπαρξή σου για ακόμα μία φορά: Σκέφτεσαι υπερβολικά, δρας ελάχιστα. Βήχω για λίγο.

Αφήνω το χρόνο να πρωταγωνιστήσει στη δική μου ζωή. Υπνωτίζομαι από το πόσο όμορφα τα καταφέρνει. Όχι για πολύ. Φτερωτά μακροβούτια μες τη ψυχή μου αποδεικνύουν πως μόνο όταν καβαλικεύω τη ζωή νιώθω γεμάτη. Ναι, η ζωή είναι ένα ζωηρό άλογο.

S-O-N-G for the article! click here!

Skyclouds…

-          Κοίταξε τον ουρανό… Κοίτα αυτά τα σύννεφα.

 Δεν πρόκειται ποτέ ξανά να είναι ίδια.

Πρόσφατα μετακόμισα, και δεν ήταν η πιο εύκολη εμπειρία της ζωής μου. Ήταν όμως κάτι για το οποίο είχα προετοιμαστεί κατάλληλα, και χαίρομαι για αυτό. Το σπίτι που νοίκιασα είναι όμορφο, και οικονομικό. Πληρεί πολλά από τα πράγματα που ήθελα, αν όχι όλα. Δεν έχει όμως θέα. Καθ’ότι είναι ρετιρέ, βλέπει μόνο ουρανό και μπουγάδες (ούτε καν ταράτσες). Εμένα όμως μου αρέσει πολύ, αν και υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν έστω ένα ράντζο με θέα, παρά το σπίτι που νοίκιασα εγώ. Παρατηρώντας λοιπόν τα σύννεφα από το μπαλκόνι μου, θυμήθηκα… Καταλαβαίνεις πως όλα πάνε καλά, από τα συναισθήματα που έχεις για την κάθε σου πράξη. Δεν είναι θέμα αν ζεις σε μικρόκοσμο, ή μακρόκοσμο. Αν θέλεις να περνάς καλά, θα το κάνεις σ’όποιον κόσμο και αν επιλέξεις να ανήκεις. Είναι καθαρά θέμα επιλογής. Κι όταν δεν είναι, είναι το αποτέλεσμα μίας λανθασμένης επιλογής. Ένας πολύ καλός φίλος κάποτε έλεγε: keep it simple. Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσε.

 S-O-N-G for the article! click here!