Κάθομαι σ'ένα παραλιακό παγκάκι στην Ηγουμενίτσα, κι αντί για θάλασσα, τώρα που έχει πια βραδιάσει, κοιτάω το βουνό. Η κορυφή του μοιάζει με ασημένια δαντέλα από το φως της πανσέληνου που πέφτει πάνω στα δέντρα όποτε τα σύννεφα το επιτρέπουν. Ένα φεγγάρι τόσο μεγάλο που σαν σε κοιτάει πίσω από τους καπνούς που τρέχουν, νιώθεις πως γίνεσαι λυκάνθρωπος, ή μία άλλη ύπαρξη, για να κρύψεις τα μυστικά σου. Ένα τοπίο τόσο όμορφο, τόσο μοναδικό, που ίσως αν δεν ήμουν εδώ που είμαι, ν'ανατρίχιαζα κιόλας. Διάφανα και πυκνά σύννεφα προσπερνάνε αυτή τη φωτεινή μπάλα, αλλάζοντας το φωτισμό του κόσμου όλου. Είναι μοναδικό και αξιοζήλευτο από κάθε ταινία.
Αντίστοιχα, αν κοιτάξω κατά τη θάλασσα, μια άλλη χώρα θα αντικρίσω. Πορτοκαλοκίτρινα φώτα καθρεφτίζουν στα μαύρα νερά, που μοιάζουν σαν λίμνη τόσο ήρεμα. Από το λιμάνι και πέρα θα δεις κάνα πλοιάριο να σπάει το σκοτάδι, που όλο κι έρχεται να ενωθεί με τ'άλλα φώτα.
Άλλος ο κόσμος αυτός της θάλασσας. Και μοιάζουνε να είναι τόσο κοντά. Λίγα εκατοστά γυρίζω το κεφάλι μου και μοιάζει ταξίδι χρόνων. Κι ενδιάμεσα λίγο σκοτάδι, λίγο φως, σαν γκρίζα ζώνη. Ανακωχή.
