Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Break free.

     She went from moon to shadow that haunted my mirror. And from the mirror she escaped and slipped in my unreal nightmares. Illusional and still real, haunting like no horror or terror could. But she could.
     The touch of her cold shaking fingers, the deadly sins she created to tempt me, the unwanted, or else described as banned, eye contact that left its absence in every moment of her presence. I feel so sick of the rules she planted in my head. I want to break free. But every time I do, her existance shows itself without appearance, with only a laugh too deep and dark full of irony and criticism. Sadly painful but honestly true. The dust of her thoughts surrounded me in a choking noose that threatened my survival. The smoke around, thick and cold, which looked like fog, made me doubt for my lasting. So unsure, so insecure, so hopeless, so vulnerable.
     I want to break free. I break through the unpainted brick wall of my cell, which used to feel simply fake every time I looked away and strongly harsh every time I touched its surface. I break free. I found myself down on my knees in front of her existence full of scratches and weakest than I ever was. I dare to break free. 
     I look at her. I lose the ground, I am terrified. No mercy follows my lead. My blurry sight, from tears that almost run, starts to clear. She is me. She is my worst me. I see me sound and clear. My fears, my worries, my unexpected needs. I broke free! I realize who she is. What she is made of. I gain my straight. I feel able again. I am almost free.
     Let's just have truce, me and you "the other side of me". Let's accept and love and evolve every single part of my whole. That's a way to conquer peace of mind and long-lasting happiness. Let's just be free. 





Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

H Tέxνη Tou

Γυρνάω το κορμί μου κάτω απ'τα σκεπάσματα... Τα δάχτυλά του γλιστράνε στο γοφό μου και απομακρίνονται ασυνείδητα... Έρχομαι πιο κοντά. Είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Τραβάω τα σεντόνια. Τον φιλάω στη μύτη πεταχτά λες και κάνω αταξία. Ανοίγει τα πρησμένα από τον ύπνο μάτια του, με τραβάει πιο κοντά, ανασαίνει στο λαιμό μου, μυρίζω τα μαλλιά του. Ερωτευόμαστε. Μπλέκω τα χέρια μου και τραβάω το κεφάλι του πάνω μου, σαν να λέω είναι δικός μου... "Νιαουρίζω."
Μου τραβάει τα μαλλιά, σαν να λέει είμαι δικιά του . Ανατριχιάζω. Σηκώνω το πόδι μου πάνω στο δικό του και εκείνος σαν ανταπόδοση με αρπάζει και μου γλυκαίνει το λαιμό. "Αχ..."
Γυρνάω ανυπόμονα... Πιάνει τα χέρια μου πίσω από τη πλάτη μου, με φιλάει στην ωμοπλάτη, με δαγκώνει, με σφίγγει, τρέμω (!) σαν χορδή από κιθάρα που με βασανίζει ηδονικά στο ρυθμό του.
Αρχίζει να κατεβάζει το καβάλο μου, λες και ξετυλίγει κάποιο λαχταριστό γλυκο. Με χαϊδεύει προκλητικά. Τεντώνομαι προς το μέρος του με νάζι. Παρακακολουθώ τον εαυτό μου να απολαμβάνει το αγγιγμα του. Ακούγεται το πρόστυχο γελάκι του στα αυτιά μου, καθώς μου πιπιλάει το λοβό. Γλύφει τα δάχτυλά του και αγγίζει το στέρνο μου, αφήνοντας μία αύρα επιθυμίας. Γραπώνω με τα νύχια μου το χέρι του, σαν γατί που βρήκε αυτό που θέλει, και το φέρνω ανάμεσα στα στήθια μου. Τρυπώνει μέσα από το ρούχο και παίζει με τον αφαλό μου γαργαλιστικά. "Μη!" 
Μ'αρπάζει στο άκουσμα αυτής της λέξης και ανεβαίνει πάνω μου σαν κυριαρχικό λιοντάρι. Τα σεντόνια πέφτουν. Κρατάει το λαιμό μου, ανεβαίνουν οι παλμοί στο πρόσωπό μου, η ανάσα μου κοντεύει να κοπεί, υποκύπτω. Απλώνω τα χέρια μου και αφήνω τις γρατζουνιές μου στο κορμί του. Πιάνει τα χέρια μου και τα σηκώνει ψηλά. Οι καρποί μου κλειδώνουν μες τις παλάμες του. Πυρετός! Αρχίζει να με τσιμπάει με τα δόντια του δημιουργώντας κόκκινα σημάδια. Έχω γίνει ο καμβάς του, δέχομαι κάθε δημιούργημα του πάνω μου, να νιώθω τη τέχνη του στο κορμί μου. Βαριανασαινω και σφίγγω τις γροθιές μου δυνατά! Μπιγω τα νύχια στις παλάμες μου και απότομα ξυπνάω.
Είμαι ιδρωμένη. Είμαι στο κρεβάτι.
Πιάνω το φλιτζάνι του καφέ και αναρωτιέμαι... that somebody...



Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Η aλλaγμένη γνώση...

Κι αν ακόμα ήξερα τι θα επακολουθούσε;
Δεν ξέρω αν τα ίδια βήματα θα έκανα στη διαδρομή μου,
αν ήξερα, θα ήταν ένα αλλιώτικο μάθημα που θα έπρεπε να πάρω
και δεν νομίζω να έκανα τις ίδιες επιλογές...

Καμιά φορά εύχομαι να ήξερα...
Μα και αν ήξερα, και έφτανα σε ετούτο το σημείο,
πιο έντονο και πιο βαθύ θα ήταν το μάθημά μου,
για να θυμάμαι άλλη φορά τη γνώση που έχω ήδη.

Ίσως είναι καλύτερα που δεν ξέρω,
θα με έπιανε καημός να σκονταύτω ενώ ξέρω.
Τώρα όμως, θέλω να ξεγράψω ότι έμαθα,
ότι με έμαθαν, ότι γνώρισα, και ότι ξέρω.

Εύχομαι να μάθω χωρίς να πάθω
γιατί πια μπορώ να πω πως ξέρω να το εκτιμώ.
Να αγαπάω και να αγαπιέμαι!
Ελεύθερη από κάθε τι πικρό και ανεκπλήρωτο.

Είναι θείο δώρο να μπορώ να ταξιδεύω στης αγκαλιάς σου τα όνειρα...
Ευχαριστώ για αυτό που ζω.
Εύχομαι να μάθουμε χωρίς να πάθουμε...
Το ομολογώ, Σ'αγαπώ!