Να μου συμβεί τίποτα αξιόλογο δηλαδή και να μην έχω κολλητή να τα πω, χαχα. (Χ.Κ. για σένα λέω που μου λείπεις)
Είναι περισσότερο που αφήνεις τον εαυτό σου... χαλαρώνεις τα ηνία. Βάζεις να φτιάξεις το καφέ και χύνεται καθώς τον σκέφτεσαι. Διαβάζεις αυτές τις μικρές λεξούλες "μου λείπεις" που είναι τελείως χαζές γιατί πότε πρόλαβε να του λείψεις, και νιώθεις λες και κέρδισες το λαχείο. Και όχι οποιονδήποτε αριθμό... όοοχι, μα τον πρώτο αριθμό παρακαλώ γιατί τελείως ανεξήγητα σου λείπει και εσένα, αποπνιχτικά κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς παραδοχή.! Αυτό που ότι κοτσανούλα και να σου πει, εσύ χαχανίζεις λες και αυτός έχει πάρει μεταπτυχιακό στο stand up comedy και εσύ έχεις πάρει τίποτα ληγμένα, ή το γεγονός ότι σου προτείνει να γνωρίσεις τους φίλους του και εσύ μετατρέπεσαι σε μαρμελάδα ή και μερέντα / νουτέλα ανάλογα τα γούστα...
Αναριγίζει η καρδιά και άλλοτε πάλι ραγίζει. Αμφιταλαντέυεσαι στο φόβο, αχ αυτό το φόβο που τόσο έντονα σου κόβει τα πόδια, τη μιλιά, κάνει τα χέρια να ιδρώνουν, και τα δικά σου, και τα δικά του, και σ' εκείνο το φτερούγισμα, ένα φτερούγισμα που δεν ρωτά και απλά υπάρχει ξεφυτρώνοντας και παίρνοντας πρωτοβουλίες να τον δεις.!
Και αντίστοιχα μπερδεύονται στο μυαλό οι μελωδίες μίας ταξιδιάρικης ρούμπας "whatever happens" που λες ότι είναι να γίνει θα γίνει ας το ζήσω τουλάχιστον, και μίας άλλης ρούμπας πολύ πιο αργής που δεν θέλει καν καβαλιέρο "love is a losing game" και σε κάνει να λες τι θέλω και μπλέκομαι... Αλληθώρισα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου