Μέσα σ'αυτό, μέσα απ'αυτό γεννήθηκαν συναισθήματα... Δημιουργήθηκαν αγωνίες!
Και αυτές οι αγωνίες μ'έκαναν να θέλω να είμαι πιο "προσεκτική", πιο "καλή", πιο "όπως νομίζω πως θα του άρεσε περισσότερο".
Ποιος άλλωστε δεν τα κάνει αυτά; Ποιος, μικρός - μεγάλος, έμπειρος - άπειρος, άπαξ και τυφλωθεί με το μαντήλι του έρωτα, δεν αναζητά κάτι ακόμα να εκδηλώσει;
Το μυαλό μου έμοιαζε με ουρανό, που ανεξαρτήτως καιρού, αστραποβρόνταγε από σκέψεις που τρέχουν η μία μετά την άλλη. Κι όμως σε αυτή την αστραποβροχή, η λάμψη της δικής του σκέψης, έμοιαζε με ήλιος που γλυκαίνει τόσο τρυφερά. Και αν γαλήνη φέρνει η σκέψη του στο νου μου, τότε η αγκαλιά του έμοιαζε πυροτέχνημα φροντίδας. Αχ, και πως μου άρεσε να του χαϊδεύω το μέτωπο, και να κλείνει τα μάτια με αυτό το μαγευτικό μορφασμό "το απολαμβάνω", σαν γατί.
Ναι, ναι... Εγώ που άλλοτε πάλευα να μην ξανά αντικρίσω το νησί του έρωτα, να μην βαδίσω στις ακτές του... Βάδισα.
Και τώρα πάλι βρίσκομαι σ'έναν ακόμα ωκεανό. Δεν υπάρχει πια το νησί του έρωτα. Τουλάχιστον όχι το δικό μας, απλά όλα γράφτηκαν ενώ εξακολουθούσαν να είναι μπλεγμένες οι ζωές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου